Midden jaren 90 liftte ik van Nederland naar Barcelona en sliep daar op een veld vlak voor het vliegveld. Ik moest nog contact opnemen met mijn medereizigers in, jawel Rotterdam en probeerde ze te bellen. Ik stond daar met m'n blote voeten en m'n didgeridoo omgebonden en het bellen lukte maar niet. Nog één keer, dacht ik en wie stond daar, Cruyffie, mein Cruyffie ( Ik kom uit Den Haag). Ik zeg "Johan, hoe werkt dat nou hier". Hij zei "nou zo en zo, en dan 020", Ik zeg: "010". Dat was 't dan en 't was mooi, zo mooi. Geen handtekeningen (over en weer) of stomme vragen. Nee, gewoon Johan en ik.