Leuk dat je er bent! Het Hart is er voor iedereen die iets met Amsterdam heeft. Samen vertellen we het verhaal van Amsterdam. Kijk rond, laat je verrassen en doe mee.
Mijn voorvader Petrus Hommelberg, gedoopt 17 Okt 1795 in Amsterdam de Lelie (RK) werd in dec 1802 wees. Zijn moeder was in okt 1802 overleden, dus kort daarvoor. Hij duikt in 1817 op als rietdekker in Cothen. Ik ben benieuwd of die route naar Cothen via het burgerweeshuis is verlopen.
Dank voor dit artikel. Als u Thea nog ontmoet, wil zo goed zijn haar te danken.
Ik ben ook door Thea geholpen geweest in 1976. In Amsterdam kon ik toen gratis geopereerd worden. Maar ik had jonge dochtertjes en een lieve vrouw. Een scheiding zou het gevolg zijn en het verlies van mijn werk en in die tijd het verbod om als transsexueel mijn dochters nog te mogen ontmoeten. Mijn vrouw had ook geen werk noch inkomen. Ik heb toen het aanbod van een operatie niet aangenomen. Want men kon toen nog nergens als transvrouw aan de slag.
Steeds verder, om de lieve vrede, ben ik in de kast gebleven, alleen een drietal trouwe vrienden (en mijn vrouw van het eerste jaar dat we gehuwd waren) alsook later onze dochters en psychiater weten het dat ik genderdysforie heb. Ik ben soms zeer deprimo en kan mijn gevoelens maar 45 minuten per maand uiten bij mijn psychiater en in de liedjes die ik schrijf.
We waren in de jaren zestig nog zeer katholiek en heel in het begin van ons huwelijk zijn we raad gaan vragen in een Jezuëten kerk omdat deze orde bekend stond om wijze mannen te hebben. Mijn vrouw bleef een drietal meter van de biechtstoelvandaan wachten en ik ging raad vragen in de biechtstoel. De biechtvader stuurde me zonder absolutie weg ( ik werd er in feite weggejaagd ) en door het getralied venstertjes van de biechtstoel zag ik zijn weerzin en afkeuring. Dan zijn we naar een oude surveillant, priester gegaan, en die had wat meer begrip en heeft ons doorgestuurd toen naar een Universiteit op therapie. Maar ik kon niet 'genezen'...Dus bleef ik in die jaren in de kast. Was veel weg van huis op zee. Toen we 25 jaar getrouwd waren was ik tien jaar thuis geweest. Ik was de kostwinner en probeerde een goede vader en echtgenoot te zijn en later grootvader. Maar, genderdysforie is niet te 'genezen'... dat weten we nu. En sedert ik in de jaren zeventig op de Blauwburgwal, Thea ontmoette, weet ik dat ik niet alleen was in de wereld. Dat ik zoals in het boek Deurtronomium, niet ter dood moest gebracht worden omdat ik zo ben. En dat ik ook een goed mens kan zijn zonder macho man te zijn.
Hier volgen enkele van mijn liedjes waarmee ik als uitlaatklep kan zingen. Niemand luistert naar de tekst, maar toch kan ik mijn gevoelens uiten.
" Ik heb een vreemd verlangen"
Toonaard in C ( lage mannenstem) refrein in modulatie naar F (hoge stem)
Nog een liedje aan de hand van de zelfdoding van een dertienjarige genderdysfoor jongentje in Engeland. Ook ik had een zelfdodingspoging aan dertien jaar een zelfdodingspoging ondernomen en heb dit toen overleefd. Vanaf toen werd ik continu bewaakt in mijn jeugd. Het Engelse jongentje niet, het trieste verhaal was enkele jaren geleden in alle bladen te lezen.
Tekst en muziek Doris Zem
"Doris"
1.Doris was nog peuterklein,
wou zo graag een meisje zijn,
zie haar bij haar zussen staan,
ze heeft een jurkje aan.
Mooi lang haar, rokje aan,
gaat ze voor de spiegel staan,
z'is zo lief, hartedief,
wat is ' t leven fijn.
2. Doris moet met moeder mee,
naar de kapper, heel gedwee.
Haar lange haar moet er af,
voor haar is dat een straf...
Knip, knip, knip,
wip, wip, wip,
daar valt weer een mooie lok,
knip, knip, knip,
wip, wip, wip,
krijgt z' een jongens' kop!
3. Doris is nu dertien jaar,
weet nu wat er schilt met haar.
't Is de piemel die het doet,
en dat vindt ze niet goed.
Zonder hoop, noch berouw,
gaat ze op een stoel gaan staan,
maakt een knoop in een touw,
en ze laat zich gaan..
4. 's Anderendaags staat in de krant,
jongentje maakt zich van kant,
uit een vreemd verlangen
heeft hij zich verhangen.
Het is wel raar,
hij hing daar,
met zijn zusters' kleren aan!
Travestiet, dat mag niet.
Zo is het gegaan.
5. Gender of het seksverschil,
't Is niet altijd wat men wil.
Man of vrouw, of vrouw of man,
maak er het beste van.
Man of vrouw, vrouw of man,
maak er dan het beste van.
Man of vrouw, vrouw of man,
maak er 't beste van.
In mijn liedjes hierboven probeer ik me te verzoenen met mijn situatie: " maar er het beste van"
Tot mijn zes jaar ben ik opgevoed als meisje. Pas toen ik mijn eerste communie zou doen en naar een lagere jongensschool zou gaan, werd mijn haar afgeschoren en kreeg ik een jongensbroek aan. Van toen af wou ik dood zijn. Ieder gelegenheid die ik kreeg kleedde ik me weer om tot meisje. Zo werd ik dikwijls gevonden en moest telkens beloven om mijn best te doen om een goede, echte jongen te worden. Dat deed ik.
Aangezien ik van de zee hou, ben ik aan zestien gaan varen als matroos en verder veel op zee geweest en daar ook mijn kost verdiend.
In Amsterdam logeerde ik ooit in het Zeemanshuis en zocht toen een psychiater op die me geholpen heeft door me door te sturen naar de T&T avonden van de Blauwburgwal. Daar leerde ik Thea kennen. Als er een hemel bestaat, zeker voor haar.. Zij verdient het zeker!
Ik ben ook, op vraag van de phychiater, 'en femme', op therapie gegaan. In Amsterdam heeft toen niemand raar opgekeken noch enig vermoeden gehad. Ik was niet opzichtig gekleed, en had toen een kledingsmaat 44 en schoenmaat een kleine 42, mijn middel was toen 71cm en ik woog maar 68 kg. In het zeemanshuis had ik een kamer en daar was ik steeds in de intimiteit van mijn kamer, als meisje gekleed, maar als ik buiten kwam moest ik me omkleden tot man.. dat laatste wat ik van langs om minder graag deed. Al waren er periodes dat ik echt mijn best deed om toch te proberen me met een mannenrol te verzoenen. Dat laatste is nooit gelukt. Ik ben nu aan mijn laatste jaren bezig en heb me gelaten bij alles neergelegd.
Ik herinner me nog een samenkomst met Thea en andere mensen in de Blauwburgwal met afgevaardigden van de politie. Die zouden toen zorgen dat er een speciaal pasje kwam om niet ' en femme' aangehouden te worden samen met andere mannen. Immers, toen was het nog strafbaar om de publieke ruimte in te gaan in de kleren van het andere geslacht.. en als je als ' transvrouw' in een cel met andere mannen eindigt was het wel een nachtmerrie scenario, dachten we.
Ik heb toen een geslachtsoperatie die me aangeboden werd, moeten weigeren. Immers, indien ik me liet opereren, zou ik contact verbod gekregen hebben toen om ooit nog mijn dochtertjes te mogen zien. Ook zou mijn werk en inkomen verloren hebben en mijn echtgenote die niet kostwinner was, zou ik ook in grote armoede achterlaten met mijn kinderen. Tijdens en na de oorlog was ik zeer arm als peuter voel je dat al aan.. en ik wou dat mijn kinderen niet aandoen.
Zij zei me toen: " Ik ben met een jongen getrouwd, en ik wil niet dat je je laat opereren tot vrouw. Indien je dit doet, mag je van de rechter je kinderen nooit meer zien'". Wel was ze bereid met mij op therapie te gaan. Wat we samen twee jaar gedaan hebben. Sinds 1980 ga ik maandelijks alleen. Want er is geen echt compromis uit voortgekomen. Het probleem is sinds die tijd thuis niet bespreekbaar en wordt doodgezwegen. Eenmaal per maand mag ik - en dit sedert 1975 - wel bij een psychiater mijn hart uitstorten, en dan de rest van de maand, ben ik uiterlijk een man.. en speel ik in het leven mijn rol als man. Zo bewaar ik de lieve vrede. Ik deed altijd mijn best om tegemoet te komen naar de wensen van mijn ouders, en later dat van mijn trouwbelofte, die in onze tijd voor eeuwig was. Vandaar dat ik na mijn dood in een gebed vraag aan God in een liedje, dat Hij dan mij de eeuwigheid wil laten binnengaan als vrouw.
De laatste strofe van dat lied geeft dat gebed weer:
" Prière d'une femme manquée"
Comme une fleur d'un pommier qui devient une pomme,
je prie Dieu qu'il change mon sexe d'homme,
et ceci au moment qu'il me cueillera:
que mon corps à mon âme s'adaptera.
Qu'Il me donne de jolis seins.
Et, comme les anges en les saints,
qu'Il m'habille d'une robe blanche,
drapée en plis de mes hanches.
" Q'au dernier jugement,
ressuscitant à la fin,
je serai une femme pour le restant des temps."
Vrij vertaald is dat zo:
Zoals een appelbloesem van een appelaar verandert in een appel,
vraag ik God dat hij mijn sekse verandert.
En dit op het ogenblik dat hij mij 'plukt' ( als de ziel na het sterven, het lichaam verlaat)
Dat mijn lichaam zich aanpast aan haar ziel.
Dat Hij mij mooie borsten geeft.
En zoals de Engelen en de Heiligen,
dat Hij mij omkleedt met een witte jurk,
gedrapeerd in plooien vanuit mijn heupen.
" Dat op het Laatste Oordeel;
uiteindelijk verijzend,
ik een vrouw zal zijn voor de rest van de tijden.
De liedjes hier zijn er voor U en Thea, als je haar dat wilt overmaken. En deze teksten zijn niet voor publicatie vatbaar op dit ogenblik.
Indien u de muziek wilt hebben kan je me mailen en stuur ik dat op met een APP zoals We transfer. Dit omdat liedopnames te groot zijn niet passen in het geheugen van een e-mail.
Nogmaals bedankt voor dit mooi artikel en ja hoor, Thea was een nette dame en ook de mensen die ik daar ontmoet heb. Er waren er van alle rangen en standen en kleuren. Een soort multiculturele wereld ' avant la lettre'. Laat ons hopen dat deze wereld verdraagzamer mag worden.
Reactie op: Contact
Foto verwijderen
Geachte heer, mevrouw,
Ik verzoek u vriendelijk mijn foto te verwijderen.
Vast hartelijk dank.
Met vriendelijke groet,
Maria Tolman-Meijer
Reactie op: Doe mee met Burgerweeshuis
Pieter Hommelberg wees in 1802
Mijn voorvader Petrus Hommelberg, gedoopt 17 Okt 1795 in Amsterdam de Lelie (RK) werd in dec 1802 wees.
Zijn moeder was in okt 1802 overleden, dus kort daarvoor.
Hij duikt in 1817 op als rietdekker in Cothen. Ik ben benieuwd of die route naar Cothen via het burgerweeshuis is verlopen.
Reactie op: #020today: Museumdebuut…
Nvt
Reactie op: Thea Wickel, Amsterdamse…
Thea Wickel verhaal door Alex Bakker
Beste Mijnheer Alex Bakker,
Dank voor dit artikel. Als u Thea nog ontmoet, wil zo goed zijn haar te danken.
Ik ben ook door Thea geholpen geweest in 1976. In Amsterdam kon ik toen gratis geopereerd worden. Maar ik had jonge dochtertjes en een lieve vrouw. Een scheiding zou het gevolg zijn en het verlies van mijn werk en in die tijd het verbod om als transsexueel mijn dochters nog te mogen ontmoeten. Mijn vrouw had ook geen werk noch inkomen. Ik heb toen het aanbod van een operatie niet aangenomen. Want men kon toen nog nergens als transvrouw aan de slag.
Steeds verder, om de lieve vrede, ben ik in de kast gebleven, alleen een drietal trouwe vrienden (en mijn vrouw van het eerste jaar dat we gehuwd waren) alsook later onze dochters en psychiater weten het dat ik genderdysforie heb. Ik ben soms zeer deprimo en kan mijn gevoelens maar 45 minuten per maand uiten bij mijn psychiater en in de liedjes die ik schrijf.
We waren in de jaren zestig nog zeer katholiek en heel in het begin van ons huwelijk zijn we raad gaan vragen in een Jezuëten kerk omdat deze orde bekend stond om wijze mannen te hebben. Mijn vrouw bleef een drietal meter van de biechtstoelvandaan wachten en ik ging raad vragen in de biechtstoel. De biechtvader stuurde me zonder absolutie weg ( ik werd er in feite weggejaagd ) en door het getralied venstertjes van de biechtstoel zag ik zijn weerzin en afkeuring. Dan zijn we naar een oude surveillant, priester gegaan, en die had wat meer begrip en heeft ons doorgestuurd toen naar een Universiteit op therapie. Maar ik kon niet 'genezen'...Dus bleef ik in die jaren in de kast. Was veel weg van huis op zee. Toen we 25 jaar getrouwd waren was ik tien jaar thuis geweest. Ik was de kostwinner en probeerde een goede vader en echtgenoot te zijn en later grootvader. Maar, genderdysforie is niet te 'genezen'... dat weten we nu. En sedert ik in de jaren zeventig op de Blauwburgwal, Thea ontmoette, weet ik dat ik niet alleen was in de wereld. Dat ik zoals in het boek Deurtronomium, niet ter dood moest gebracht worden omdat ik zo ben. En dat ik ook een goed mens kan zijn zonder macho man te zijn.
Hier volgen enkele van mijn liedjes waarmee ik als uitlaatklep kan zingen. Niemand luistert naar de tekst, maar toch kan ik mijn gevoelens uiten.
" Ik heb een vreemd verlangen"
Toonaard in C ( lage mannenstem) refrein in modulatie naar F (hoge stem)
Tekst en muziek. Doris Zem
1Ik was jong en nog zo klein,
en ik wou zou graag een meisje zijn.
Ik deed mijn zusters' kleren aan,
en ging zo voor de spiegel staan.
Toen mijn mama mij zo vond,
keek ze triest en ze vroeg mij terstond,
om die kleertjes uit te doen,
of ik kreeg van haar geen zoen.
refrein:
Want ik heb een vreemd verlangen,
het is een deel van mijn bestaan,
het blijft steeds in mij hangen,
en geraakt nooit voldaan.
Want heel diep in mij,
voel ik mij niet vrij.
Ik moet leven als een man,
wil vrouw zijn als het kan..
'Genderdysforie' zo heet dat dan.
Ik voel mij gevangen in het lichaam van een man.
2.Ik begreep het later pas,
toen ik al een tienerjongen was,
de baard kwam in mijn keel
en een mannenstem viel mij ten deel.
Mijn lichaam werd behaard,
en ik kreeg een stoppelbaard.
Je kiest niet wie of wat je bent,
je wordt een vrouw of een vent.
refrein.
3. Ik ben nu een oude man,
wil nog steeds een vrouw zijn als het kan.
Het leven is soms verloren goed,
als je steeds doet wat men zegt dat moet.
't Leven is ook een schouwtoneel.
Elk speelt zijn rol en krijgt zijn deel,
't zij als vrouw, of 't zij als man.
Maar er het beste van.
refrein.
-----------------------------------------------------------------------------------------------------------------
Nog een liedje aan de hand van de zelfdoding van een dertienjarige genderdysfoor jongentje in Engeland. Ook ik had een zelfdodingspoging aan dertien jaar een zelfdodingspoging ondernomen en heb dit toen overleefd. Vanaf toen werd ik continu bewaakt in mijn jeugd. Het Engelse jongentje niet, het trieste verhaal was enkele jaren geleden in alle bladen te lezen.
Tekst en muziek Doris Zem
"Doris"
1.Doris was nog peuterklein,
wou zo graag een meisje zijn,
zie haar bij haar zussen staan,
ze heeft een jurkje aan.
Mooi lang haar, rokje aan,
gaat ze voor de spiegel staan,
z'is zo lief, hartedief,
wat is ' t leven fijn.
2. Doris moet met moeder mee,
naar de kapper, heel gedwee.
Haar lange haar moet er af,
voor haar is dat een straf...
Knip, knip, knip,
wip, wip, wip,
daar valt weer een mooie lok,
knip, knip, knip,
wip, wip, wip,
krijgt z' een jongens' kop!
3. Doris is nu dertien jaar,
weet nu wat er schilt met haar.
't Is de piemel die het doet,
en dat vindt ze niet goed.
Zonder hoop, noch berouw,
gaat ze op een stoel gaan staan,
maakt een knoop in een touw,
en ze laat zich gaan..
4. 's Anderendaags staat in de krant,
jongentje maakt zich van kant,
uit een vreemd verlangen
heeft hij zich verhangen.
Het is wel raar,
hij hing daar,
met zijn zusters' kleren aan!
Travestiet, dat mag niet.
Zo is het gegaan.
5. Gender of het seksverschil,
't Is niet altijd wat men wil.
Man of vrouw, of vrouw of man,
maak er het beste van.
Man of vrouw, vrouw of man,
maak er dan het beste van.
Man of vrouw, vrouw of man,
maak er 't beste van.
In mijn liedjes hierboven probeer ik me te verzoenen met mijn situatie: " maar er het beste van"
------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
Nog een liedje toen ik vernam in de pers dat in Rusland mensen die niet hetero zijn vervolgd worden.
"Ze was lief en attent"
toonaard in D lied en tekst Doris Zem
1. 't Was al op een donderdag,
toen hij haar voor het eerst zag.
Ze serveerde in een bar bij 't station.
Ze was lief en attent,
ze sprak met een accent.
Ja, ze deed haar best zo goed of als ze kon.
2.In de spiegel van de bar,
keek hij heel graag naar haar.
Ze was slank en wel een meter tachtig groot.
Met haar haar Russisch blond
en een lach om de mond.
En haar lippen, die waren glossy rood.
3. Ze was Vintage gekleed,
met een zwierig, zwart kleed.
En ze had een witgesteven schortje aan.
Precies een Franse meid,
uit een lang vervlogen tijd.
En dat deed zijn hart wat sneller slaan.
4.Hij was geen babbelaar,
heel bedeesd, dat is waar,
eh hij schraapte al zijn mannenmoed te saam.
Toen ze dicht bij hem kwam,
werd zijn voorhoofd heel klam,
en toch vroeg hij: " Madame, wat is uw naam?"
5. Met een Blauwe Engel stem,
zei ze heel lief tegen hem:
" Ik heet Pjotr, maar noem mij Madelon.
Ik was ooit een man,
wat men al niet kan,
en nu ben ik ' serveuze' in 't station.
6. Hij was een pendelaar.
Iedere dag kwam hij daar.
En hij werd steeds meer en meer verliefd op haar,
Op een dag vroeg hij haar mee
en ze zei heel lief geen 'nee'.
En nu zijn zij een heel gelukkig paar.
7. Gender of het seksverschil,
't Is niet altijd wat men wil.
Man of vrouw, of vrouw of man,
maak er het beste van.
Man of vrouw of vrouw of man,
maak er dan het beste van.
---------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
Beste Mijnheer Alex,
Tot mijn zes jaar ben ik opgevoed als meisje. Pas toen ik mijn eerste communie zou doen en naar een lagere jongensschool zou gaan, werd mijn haar afgeschoren en kreeg ik een jongensbroek aan. Van toen af wou ik dood zijn. Ieder gelegenheid die ik kreeg kleedde ik me weer om tot meisje. Zo werd ik dikwijls gevonden en moest telkens beloven om mijn best te doen om een goede, echte jongen te worden. Dat deed ik.
Aangezien ik van de zee hou, ben ik aan zestien gaan varen als matroos en verder veel op zee geweest en daar ook mijn kost verdiend.
In Amsterdam logeerde ik ooit in het Zeemanshuis en zocht toen een psychiater op die me geholpen heeft door me door te sturen naar de T&T avonden van de Blauwburgwal. Daar leerde ik Thea kennen. Als er een hemel bestaat, zeker voor haar.. Zij verdient het zeker!
Ik ben ook, op vraag van de phychiater, 'en femme', op therapie gegaan. In Amsterdam heeft toen niemand raar opgekeken noch enig vermoeden gehad. Ik was niet opzichtig gekleed, en had toen een kledingsmaat 44 en schoenmaat een kleine 42, mijn middel was toen 71cm en ik woog maar 68 kg. In het zeemanshuis had ik een kamer en daar was ik steeds in de intimiteit van mijn kamer, als meisje gekleed, maar als ik buiten kwam moest ik me omkleden tot man.. dat laatste wat ik van langs om minder graag deed. Al waren er periodes dat ik echt mijn best deed om toch te proberen me met een mannenrol te verzoenen. Dat laatste is nooit gelukt. Ik ben nu aan mijn laatste jaren bezig en heb me gelaten bij alles neergelegd.
Ik herinner me nog een samenkomst met Thea en andere mensen in de Blauwburgwal met afgevaardigden van de politie. Die zouden toen zorgen dat er een speciaal pasje kwam om niet ' en femme' aangehouden te worden samen met andere mannen. Immers, toen was het nog strafbaar om de publieke ruimte in te gaan in de kleren van het andere geslacht.. en als je als ' transvrouw' in een cel met andere mannen eindigt was het wel een nachtmerrie scenario, dachten we.
Ik heb toen een geslachtsoperatie die me aangeboden werd, moeten weigeren. Immers, indien ik me liet opereren, zou ik contact verbod gekregen hebben toen om ooit nog mijn dochtertjes te mogen zien. Ook zou mijn werk en inkomen verloren hebben en mijn echtgenote die niet kostwinner was, zou ik ook in grote armoede achterlaten met mijn kinderen. Tijdens en na de oorlog was ik zeer arm als peuter voel je dat al aan.. en ik wou dat mijn kinderen niet aandoen.
Zij zei me toen: " Ik ben met een jongen getrouwd, en ik wil niet dat je je laat opereren tot vrouw. Indien je dit doet, mag je van de rechter je kinderen nooit meer zien'". Wel was ze bereid met mij op therapie te gaan. Wat we samen twee jaar gedaan hebben. Sinds 1980 ga ik maandelijks alleen. Want er is geen echt compromis uit voortgekomen. Het probleem is sinds die tijd thuis niet bespreekbaar en wordt doodgezwegen. Eenmaal per maand mag ik - en dit sedert 1975 - wel bij een psychiater mijn hart uitstorten, en dan de rest van de maand, ben ik uiterlijk een man.. en speel ik in het leven mijn rol als man. Zo bewaar ik de lieve vrede. Ik deed altijd mijn best om tegemoet te komen naar de wensen van mijn ouders, en later dat van mijn trouwbelofte, die in onze tijd voor eeuwig was. Vandaar dat ik na mijn dood in een gebed vraag aan God in een liedje, dat Hij dan mij de eeuwigheid wil laten binnengaan als vrouw.
De laatste strofe van dat lied geeft dat gebed weer:
" Prière d'une femme manquée"
Comme une fleur d'un pommier qui devient une pomme,
je prie Dieu qu'il change mon sexe d'homme,
et ceci au moment qu'il me cueillera:
que mon corps à mon âme s'adaptera.
Qu'Il me donne de jolis seins.
Et, comme les anges en les saints,
qu'Il m'habille d'une robe blanche,
drapée en plis de mes hanches.
" Q'au dernier jugement,
ressuscitant à la fin,
je serai une femme pour le restant des temps."
Vrij vertaald is dat zo:
Zoals een appelbloesem van een appelaar verandert in een appel,
vraag ik God dat hij mijn sekse verandert.
En dit op het ogenblik dat hij mij 'plukt' ( als de ziel na het sterven, het lichaam verlaat)
Dat mijn lichaam zich aanpast aan haar ziel.
Dat Hij mij mooie borsten geeft.
En zoals de Engelen en de Heiligen,
dat Hij mij omkleedt met een witte jurk,
gedrapeerd in plooien vanuit mijn heupen.
" Dat op het Laatste Oordeel;
uiteindelijk verijzend,
ik een vrouw zal zijn voor de rest van de tijden.
De liedjes hier zijn er voor U en Thea, als je haar dat wilt overmaken. En deze teksten zijn niet voor publicatie vatbaar op dit ogenblik.
Indien u de muziek wilt hebben kan je me mailen en stuur ik dat op met een APP zoals We transfer. Dit omdat liedopnames te groot zijn niet passen in het geheugen van een e-mail.
Nogmaals bedankt voor dit mooi artikel en ja hoor, Thea was een nette dame en ook de mensen die ik daar ontmoet heb. Er waren er van alle rangen en standen en kleuren. Een soort multiculturele wereld ' avant la lettre'. Laat ons hopen dat deze wereld verdraagzamer mag worden.
Groetjes,
Doris
Doris Zem email: drszem9@gmail.com.