Stichting Verpleegtehuizen Amsterdam

Verteller: In de (oude) kapel van het Sint Elisabeth-Gesticht. Marijke Stein
Auteur: Frits Slicht Frits Slicht
Oosterpark, Mauritskade, 's Gravesandestraat

Dementerende patiënten en de dingen die daarbij komen kijken.

Het verzorgingstehuis in 1976. De eerste hof aan de 's-Gravesandestraat, met de eerste- en tweede-klas-kamers (deze foto is van 1976). Deze foto is afkomstig uit het digitale boekwerk: <br />“Amsterdam. Het R.C. Maagdenhuis en het St. Elisabeth-Gesticht. Schrijver: R. Meischke.”

Het verzorgingstehuis in 1976. De eerste hof aan de 's-Gravesandestraat, met de eerste- en tweede-klas-kamers (deze foto is van 1976). Deze foto is afkomstig uit het digitale boekwerk:
“Amsterdam. Het R.C. Maagdenhuis en het St. Elisabeth-Gesticht. Schrijver: R. Meischke.”

Alle rechten voorbehouden

Dementie

Mensen die dementeren hebben het in mijn ogen minder erg dan hun directe familie, hun naasten. Het feit dat zij niemand meer herkennen, dat is echt triest. Wat dementerenden vaak doen is weglopen. Ik heb dat toch ook wel meegemaakt in de andere huizen waar ik heb gewerkt. Maar ze werden uiteindelijk altijd weer teruggebracht. Vaak werden ze teruggevonden in de buurt waar ze waren opgegroeid. Bij het voormalige Elisabeth-Gesticht, de Stichting Verpleegtehuizen Amsterdam (SVA) was weglopen praktisch onmogelijk. Alle deuren zaten op slot.

Overlijden

Triest is wel het verhaal van een oude man die bij ons in het huis kwam. Ik vond het zo triest omdat hij er helemaal niet thuishoorde. Die man was helemaal niet dementerend, hij was zwaar depressief. Die man zat alleen maar met zijn hoofd op zijn handen. Hij wilde niets meer, ook niet meer eten. We hebben hem nog wel laten drinken, desondanks is hij vrij snel overleden.
Ik heb trouwens veel mensen zien overlijden. Mensen die per se je hand wilden vasthouden. Anderen wilden juist alleen sterven, die overleden als je wegging.
Voor dit werk moet je sterk zijn, maar ik heb het altijd met liefde gedaan.

Bezoek

Bij de SVA was de hele dag bezoek mogelijk. De hele dag kwamen er daarom ook mensen langs. Dat lijkt vervelend voor het personeel, het voordeel was echter dat ze een beetje konden meehelpen. Ze hielpen met van alles en nog wat, met eten bijvoorbeeld of met het opruimen van de kasten.
Vervelend was het feit dat er regelmatig iets uit de kasten ‘verdween’. Ik moet helaas toegeven dat er door het verplegend personeel wel eens werd gestolen. Ze bestelden dan voor de mensen kleding, maar bij een controle door de familie bleek het er dan helemaal niet te zijn.

Alle rechten voorbehouden

967 keer bekeken

2 reacties

Voeg je reactie toe
Jan Dijk

verpleeghuisarts

Ik heb als dokter 'in de Mauritskade' gewerkt. Het was een door de bouw somber, maar geen slecht verpleeghuis. Er was zelfs een revalidatieafdeling waarvandaan bijna iedereen hersteld vertrok. Het personeel deed gemotiveerd zijn werk. Er waren ook daar (net als in een vroeger veel lichter verpleeghuis waar ik gewerkt had) mensen die, doordat ze eindelijk met andere mensen leuk konden omgaan, nog nooit zo tevreden geweest waren; die mensen kwamen uit ellendige huiselijke omstandigheden. Er was, zolang ik er werkte, een goede onderlinge sfeer onder het personeel. In de aula, die er nog steeds is en weinig is veranderd, waren wilde personeelsfeesten.
In de tuin legde een van de personeelsleden een bijzondere tuin aan.
Herman Brood heeft er een keer een opname gedaan.
Er waren genoeg mensen die gewoon naar buiten konden als ze dat wilden. Er woonden niet alleen maar dementerenden.
Zuster Wouters zal ik nooit vergeten. Het personeel was bang voor haar, ik ook, niets ontging haar; maar de patiënten niet. En zuster Pinas, die echt de leiding over de afdeling had. De andere namen ben ik tot mijn spijt kwijt.
Uiteindelijk ben ik huisarts geworden.

joop jansen 32

de zolders

Ja, ook ik heb bij de S.V.A als onderhoudsmonteur gewerkt.
Wij hadden 7 huizen in onderhoud en onze hoofdwerkplaats stond in Osdorp.
Vandaar gingen wij,wij waren met 7 man naar de verschillende huizen toe,waar wij ook een klein werkplaatsje hadden.
Zo ook op de Mauritskade,welke wij op een van de vele zolders hadden.
Daar waren de cellen waar de nonnen sliepen nog in takt.
Een van die zolders,waar eenvoudige celletjes waren en denkelijk voor de beginnende roepingen;was een cel iets buiten de andere cellen gebouwd en daar zat een ruitje in.
Deze cel was zeker voor de oppasnon om te controleren of ze wel in hun celletjes bleven.
Op een andere zolder waren kamertjes voor de hedendaagse verpleegsters,die interne waren.
Ook het straatje met kleine huisjes werd door onze verpleegsters en verplegers bewoond.
De kerk,was al voor mijn tijd verbouwd tot kantine,waarvan het gedeelte waar het altaar stond,toneel werd.
Het geheel was met een verlaagd plafond.
Boven dat plafond was nog een gaanderij en de kerk in oude luister
aanwezig ,zelfs de luidklok van flink formaat hing nog aan de gevel van de binnentuin.
Het verpleeghuis Slotervaart,welke in de oude vorm gesloopt is en een nieuw modern huis is neergezet,zijn al deze mensen van de Mauritskade daar naar toe verhuisd
Ik heb daar van 1976 t/m 1992 gewerkt.