Gedekte tafel.
Bevrijdingsdag in Café Mokum
Om negen uur dekten enkele medewerkers van het Amsterdam Museum en café Mokum de tafels. Iets voor tienen kwamen Mohamad en Abeer aan met Tima en Hamza, hun twee kinderen. Maurice Boyer was er eveneens bij met zijn puppy. Mohamad en Abeer gingen meteen aan de slag in de keuken, hun kinderen speelden een spelletje aan tafel. Even later arriveerden de gasten.
Maurice Boyer in de keuken bij Mohamad en Abeer.
Abeer, Mohamad en Tima.
De verdwijning
Tijdens de koffie stelde conservator Tom van der Molen Mohamad vragen over hun leven in Syrië en de vlucht naar Nederland. ‘We leidden een normaal leven’, zei Mohamad in het Engels. ‘Ik had een bedrijf met achtendertig werknemers en vloog geregeld naar Dubai voor zaken. Op een gegeven moment ging dit niet meer vanwege de oorlog en werd de dochter van een vriend van mij ontvoerd: de gijzelnemers vroegen veel losgeld. Zijn dochter is tot op de dag van vandaag verdwenen. De verdwijning was de druppel voor ons. We besloten richting Europa te vluchten, samen met de broer van Abeer en zijn gezin. Amsterdam, dat werd ons doel.’
Mohamad en Tom.
De tocht
‘Je bent overgeleverd aan de maffia’, aldus Mohamad. ‘Je betaalt zekere mensen een som geld voor je tocht naar het Westen. Je hebt geen idee wat er met jou en je gezin gaat gebeuren. Dit besef je je pas als je er al middenin zit en er geen weg terug meer is. Ze stoppen je in boten en vrachtwagens, je weet niet wanneer die deur weer open gaat… Ze sturen je door van mannetje naar mannetje. Ze zeggen allemaal geen woord, behalve: ga in deze vrachtwagen, of: loop vijftien kilometer in die richting, daar wacht iemand anders je op. Je doet alles wat ze zeggen en je geeft ze meer geld dan afgesproken als ze daar om vragen. Je hebt immers je kinderen bij je.’
Mohamad en Abeer maken Syrische hapjes.
Nederland
Uiteindelijk kwamen ze na een lange reis aan op het Amsterdam Centraal. Ze liepen een politiebureau binnen waar ze meteen koffie en thee kregen. De agenten vertelden hun dat ze in Nederland konden blijven. Inmiddels hebben ze in verschillende asielzoekerscentra en huizen in Nederland gewoond. Allemaal volgen ze Nederlandse les. De kinderen spreken het vloeiend, de ouders verstaan wel veel, maar Engels is makkelijker. ‘We voelen ons zo welkom in Nederland. Ik ben fan van Ajax wisten jullie dat? We woonden een tijdje in de buurt van de Arena. Heerlijk zo vlakbij Ajax, ik was zo trots’, glundert Mohamad. Dat klinkt al als een echte Amsterdammer.
Dochter Tima.
Meer lezen?