Ik vraag of ze hier allemaal zijn vanwege hun passie voor voetbal. Gemmeke zegt lachend: “O nee, ik ben gedwongen”. Is voetbal de nieuwe religie? vraag ik. Zij zegt meteen: “Het is een afgod”. Arthur, die zichzelf een behoorlijk fanatieke fan vindt, zegt: “Het is liefde”. Het gesprek gaat over het verschil in liefde voor je club of voor je vrouw. De liefde uit zich bijvoorbeeld in pijn als Ajax verliest, of toch geen kampioen zou worden. Arthur: “Daar ben ik dan heel chagrijnig over. Dan kijk ik ook geen Studio Sport. Juichende Feyenoord supporters, dat doet ook erg zeer.” “Ga je wel eens naar Rotterdam?” vraag ik. “Een keer met mijn zoon naar Dinoworld, maar dan ga ik ook wel foto’s maken van een lege Coolsingel en dan zet ik erbij dat ik hoop dat die heel lang leeg blijft”. Dat gaat ver, vindt zijn vriend Stijn. Die zou als een goede vriend de marathon van Rotterdam loopt, wel met hem meegaan.
Sarren en geinen
Het heeft ook allemaal te maken met een beetje sarren en geinen. Dat gaat na de wedstrijd door op Facebook. “Bijvoorbeeld, dan zegt iemand: ‘ff naar Studio Sport kijken’. Dan weet je genoeg.” Ik vraag wat ze van de Israëlische vlag en de Davidsster vinden. “Prima, het heeft namelijk helemaal niets met de oorlog te maken”. Voetbal gaat wel over emoties. Maar voor hooligans die er een puinhoop van maken hebben ze geen goed woord over. “Dat is drank plus een slechte persoonlijkheid”. Even later zie ik ze in het café. Met meer dan 100 man voor een kleine tv. Lang niet iedereen ziet het beeld. Maar samen zingen en samen emoties voelen is ook wat waard.
