"Mannen zijn beesten" zegt een van mijn mannelijke collega’s over de hoerenlopers in de installatie. Voor vrouwen is het zitten op de kruk op een andere manier confronterend. De foto’s van Jimini Hignett "hakken erin", zegt een collega. Het schilderij uit de jaren zestig met drie prostituees, uitkijkend over de rosse buurt, roept bij hem een nostalgische sfeer op. Maar door Jimini’s foto’s van gemaskerde en uit gedwongen prostitutie ontsnapte vrouwen, "komt wat je eerder zag ook in een ander licht te staan", zegt hij.
Wel of niet op het bed zitten
Ik breng enkele uren door in het MuseumLab. Veel gewone bezoekers begrijpen er niet veel van; ze dwalen wat rond. Een enkeling vult het korte vragenboekje in. Een vrouw zit ingespannen het hele, uitgebreidere boekje dat toevallig op tafel ligt, in te vullen. "Ga mee, we gaan verder" zeggen haar vriendinnen. "Nee", zegt ze en ingespannen schrijft ze verder en doet het boekje in de brievenbus.
Veel mensen bekijken zittend op het bed het interview met Henriette. Maar het komt ook voor dat ze allemaal om het bed heen staan, kennelijk durven ze niet te gaan zitten. De meesten bezoekers gaan de installatie Red Light binnen. Weinig onderlinge interactie, valt me op, de meeste mensen lopen stil door de zaaltjes. Behalve drie druk pratende Franse vrouwen met wie ik in gesprek raak. Eerst over de algemene audiotour die niet werkt, ik vertel hun dat er geen Franse tekst is in de tijdelijke tentoonstelling. Later praten we over het MuseumLab. Ook zij vinden Red Light het meest indrukkend. "Van die oude schilderijen kun je nog denken: zo was het vroeger. Maar als je die mannen ziet lopen, ben je ineens in het heden". Een bezoek aan het Red Light District staat voor de avond op hun programma. Een jong stel uit Maleisië moet vooral giechelen. Zoiets kennen ze daar totaal niet. Er wordt heel preuts met seksualiteit omgegaan in hun land. Op de Wallen zijn ze al geweest. Het was precies zoals hun vrienden hen al verteld hadden.
Lastig onderwerp
De Engelse vertaling van de app en het boekje moet nog worden nagekeken en getest. Gelukkig is vriend Ayaz Ahmed net over uit New York en hij is graag proefkonijn. Hij brengt bijna twee uur door in het MuseumLab en vindt het "very thought provoking". Het doet hem denken aan teach-ins van de Colombia University in New York, waar mensen die allerlei perspectieven vertegenwoordigen met je in gesprek gaan over bijvoorbeeld de doodstraf of over Irak.
Einde van de middag komen de gastvrouwen van het Amsterdam Museum kijken. Aanvankelijk wilde er maar één een lange onderzoeksessie bijwonen. Ik heb gevraagd of ze zo nu en dan op zaal willen staan. Ze vonden het een te lastig onderwerp. Eén van hen zit ook bij de briefing, die ik een dag eerder heb gehouden voor de collega's van de afdeling beveiliging. Ze raakt geïnteresseerd. Ook anderen komen toch, in totaal vier. Ze vullen de boekjes in, sommigen niet helemaal. Het zijn wel veel en ingewikkelde vragen, vonden ze. Opvallend is dat ze niet echt van de tafel afkomen, maar alles daar invullen.
Na afloop heb ik een interessant en leuk gesprek met de gastvrouwen, over hoe publiek reageert, wat ze zouden kunnen zeggen tegen hen over het onderzoek. Naar aanleiding van de Red Light installatie komt het gesprek op klanten. Eén van gastvrouwen zegt: "Daar ziet het er naar uit, maar er zijn toch ook wel mannen die warme gevoelens hebben voor prostituees, die ook komen om te praten."