Ik was als reisleider in Marrakech met een groep bestaande uit elf cultuur- en reis liefhebbers. Wij liepen net het zonnige Palais el Bahia uit, aan de rand van de de joodse wijk van Marrakech, toen één van mijn gasten vrolijk riep: "daar loopt Johan Cruijff!" Ik dacht dat zal wel, maar ik kreeg het weer te horen: “daar loopt Johan Cruijff!’ Een meneer uit de groep had dit gezien en was laconiek langs gelopen en vertelde het verder lopend aan zijn vrouw, de dame merkte dit op en dit kreeg ik te horen. Toen bleek dat de groep waarin de El Salvador zou lopen slechts 200 meter van ons vandaan was, en toen besefte ik dat Johan daar echt liep.
Ik gaf mijn rugtas waarin al mijn spullen zaten, en de spullen voor de hele groep, aan een reisgenote en trok een sprint. Aangesneld bedacht ik me dat er misschien wel beveiliging zou zijn en ik remde enorm af. Ik werd door iedereen aangekeken en stopte bij ja hoor: JOHAN CRUIJFF. Het enige wat ik toen kon zeggen was: "Goedemiddag, ik ben M’barek, zoon van een immigrant die in 1979 in het kader van gezinshereniging in Krommenie bij mijn vader kwam wonen. Hij had in zijn huis twee posters aan de muur: 1 van Mohammed Ali tegen Spinks en 1 van Johan Cruijff juichend en scorend voor Oranje!”
Toen ging de vriendelijke man enorm lachen. En hij groette me leuk. Daarop vroeg hij me, kijkend naar mijn badge, wat ik deed. Ik vertelde hem dat ik reisleider was en een groep Nederlanders rondleidde. Johan vertelde me dat zijn groep bestond uit Spaanse en Nederlandse mensen en dat hij gister zijn 65ste verjaardag had gevierd in de rode stad. Ondertussen kwam mijn groep aangelopen en er werd een enorm mooie foto geschoten. Gelukkig, want ik heb zelf geen fototoestel.
Mijn groep raakte met hem aan de praat en er kwam een Marokkaanse jongeman die aan me vroeg: “Wie is die ouwe man met wie je arm in arm stond?” Ik zei: “das Johan Cruijff." Hij vroeg toen in het Marokkaans: "Bedoel je de vader van Barcelona?" en ik antwoordde; "Inderdaad! En de moeder van Ajax!"
Hij vroeg me een foto van hem te maken samen met Johan en voor ik het wist snelde heel veel jonge Marokkanen, die hem toen pas herkende, op hem af. De gids die met hem was, vroeg me sip kijkend in het Marokkaans: "Waarom, mijn broer?" Ik glimlachte en liep toen verheugd naar mijn groep om met de rondreis verder te gaan. Thuis gekomen kreeg ik de mooie foto’s van mijn reizigers toegezonden.
Kortom, een geweldige ervaring!