Mijn vrouw keek en zag Johan Cruijff naast zich staan. Ze vertelde hem dat een broodje met echt pekelvlees in Limburg ook niet te krijgen was. Een goede reden om Amsterdam te bezoeken vonden ze beide.
Of ze een foto mocht maken voor onze zoon David die in het VU ziekenhuis lag. “Natuurlijk” zei meneer Cruijff. Ik kwam net aan lopen van de vette hap Febo. Met wie praat mijn vrouw nu dacht ik en toen er bij kwam zag ik het. “Is dat je man?” zei meneer Cruijff en droeg me meteen op de foto te nemen. Hij controleerde nog of die gelukt was.
Een mooie herinnering aan een voor ons vervelende periode.