Een paar jaar later en inmiddels bekeerd bid ik vooralsnog zelden op andere plekken dan thuis, deels om praktische redenen. Ik draag bijvoorbeeld alleen een hoofddoek wanneer ik bid of in de moskee ben en ook mijn kleding is niet altijd 100% geschikt. Maar het is vooral een gebrek aan lef, denk ik. Ik durf die stap blijkbaar toch nog niet te nemen, al trek ik me normaal gesproken weinig aan van wat andere mensen van me vinden.
Ik mis het best wel om niet op tijd te bidden. Maar op dit moment bid ik eigenlijk alleen ‘in het zicht van anderen’ bij een vriendin van me die ook interesse heeft in de Islam. Zij heeft genoeg sjaals en lange jurken liggen en zelfs een gebedskleedje, dus bij haar geen smoesjes! En bij mijn schoonfamilie natuurlijk, ook moslim. Voor hen is bidden net zo normaal als eten of een boek lezen. Alhoewel mijn neefje van vier het nog steeds wel fascinerend vindt, die blonde Linda die ineens op de grond ligt met een hoofddoek! Toen ik net begon met bidden, stond hij nog stiekem door een kiertje van de deur te gluren. Tegenwoordig is hij vaak de volle lengte van het gebed pal voor mijn neus te vinden. Probeer je dan maar eens te concentreren en niet in de lach te schieten! Een mooi gezicht.
~ Linda