Melle Visser: een jongen van Schiermonnikoog

Zus Truus herinnert zich Melle als een enorm muzikale en kunstzinnige jongen. “Hij speelde althoorn in Amsterdam Brass en studeerde aan de kunstacademie. Later volgde hij de opleiding verpleegkunde in Bethesda, een Joods verpleeghuis in Amsterdam.” Melle kreeg een relatie met Henk. “Henk was een totaal ander type, en Melle verandert daardoor. Zijn haren gingen eraf, hij deed een bomberjack aan en ging naar de sportschool.” In het midden van de jaren ’80 werd Henk ineens heel ziek. Hij bleek besmet met hiv en zou niet lang daarna overlijden. Hij ontmoette Alan. “Alan stimuleerde juist het kunstzinnige karakter van Melle. Toen zij gingen samenwonen werd Melle ernstig ziek. Een infectie tastte zijn hersenen aan, waardoor hij problemen met zijn spraak en motoriek ontwikkelde. In die tijd was ik veel bij Melle, en hebben wij fijne leuke dingen gedaan.”

Door een conflict om een som geld bekoelde de relatie tussen Melle en de rest van zijn familie. Iets dat zus Truus tot op op de dag van vandaag nog enorm betreurt. In de laatste maanden van het leven van Melle kwam de familie nog wel op de door hem georganiseerde expositie. Zijn ouders kochten een van zijn schilderijen Eenzaam op het Wad. “Dat heeft altijd bij mijn ouders aan de muur gehangen. Sinds hun dood, nu dertien jaar geleden, hangt het bij mij in de kamer.”

Buddy

Buddy Vic leerde Melle pas kennen toen hij al ziek was. Binnen haar vriendenkring sloeg aids hard toe. Zij besloot daarom buddy te worden. “Ik buddy’de sinds 1986 al een beetje zonder training, voor mensen die ik kende. Ik ben uiteindelijk de training van de Schorerstichting gaan doen, een hele zware training van een week. Melle is bijna een jaar mijn cliënt geweest. Ik was zijn zuster, zijn vriendin en zelfs zijn manager wat betreft zijn kunst. Als buddy was je voornaamste taak, de mensen in hun laatste levensfase zo goed mogelijk bij te staan. Je hielp eigenlijk bij alle niet-medische dingen, van boodschappenjongen tot manager. Ik zag Melle twee keer in de week, maar soms vaker, dan bleef Melle bij ons slapen zodat zijn partner Alan wat tot rust kon komen. Dat was altijd dolle pret.” Vic hielp Melle zijn dromen realiseren. Zo organiseerde ze voor Melle en zijn partner een tentoonstelling van hun kunst in een galerie in Rijswijk. Deze werd geopend door Erica Terpstra. “Daar waren ze apetrots op. Ik vond dat zelf ook erg leuk dat ik dat voor elkaar kreeg.”

Van Tunesië…

Vlak voor Melles dood, gingen Jannie, Vic, Alan en Melle op vakantie naar Tunesië. Daar bloeide Melle nog even helemaal op. “Aan het begin van de vakantie zat Melle in een rolstoel, na een paar dagen liep hij fluitend in de rondte”,vertelt Jannie. “Door de warmte knapte zijn lichaam weer enigszins op. Maar toen wij aankwamen op Schiphol was het regen, regen en regen. Een paar dagen later lag Melle weer in het ziekenhuis, en nog een paar dagen later was hij er niet meer.” Vic was nauw betrokken bij het stervensproces van Melle. “Hij heeft dat precies gedaan op de manier waarop hij het wilde. In de armen van Alan, en met mij aan de ene en zijn vriendin Cora aan de andere kant van het bed.” Melle is 49 jaar geworden.

…terug naar Schiermonnikoog

Aan zijn naamvlag voor de Aids Memorial Quilt is te zien dat Melle tot aan zijn dood verbonden is geweest met Schiermonnikoog. “Toen ik vroeg wat er op zijn naamvlag moest zei hij, hij sprak toen al erg moeilijk, “Schiermonnikoog en plantenbak.” Toen kwam ik op het idee zijn mooiste schilderij te fotograferen en dat op stof te laten afdrukken.” Het zicht op de Mont Blanc van het oorspronkelijke schilderij verving ze door een foto van Schiermonnikoog. Met plantenbak bedoelde Melle zijn fleurige balkon, dat erg belangrijk voor hem was. “Ik maakte daarom onder het venster een vaas zoals die op zijn balkon stond, een grote marmerachtige vaas met Kaapse viooltjes en andere vroegbloeiers.”