Het verhaal van Esther ten Bosch

Esther was 18 jaar oud toen ze naar Florence verhuisde om daar een opleiding aan de modevakschool te volgen. Overdag volgde ze haar lessen en ’s avonds werkte ze in een brasserie. Toen ze twee maanden in Italië woonde, besloot haar moeder haar op te zoeken. “Ze kon wel zeggen dat ze daar goed zat, in een mooi appartementje met iemand samen, maar ik wilde het toch even controleren. Ze stelde me daar ook voor aan haar baas. Wij zijn door hem uit eten genomen en hebben een gezellige avond gehad. Ik zag gelijk dat hij hartstikke verliefd op haar was, en vertelde dat aan Esther. Zij vertelde dat dat gevoel niet wederzijds was. Het is uiteindelijk toch wel wat geworden tussen Esther en die man.” Niet lang na het begin van de relatie, belandt Esther’s baas en vriend in het ziekenhuis met vage klachten. Daar bleek dat de man aids had. Esther werd getest en bleek eveneens hiv-positief.

Medische molen

“Esther dacht ‘ik slik de pil dus ik ben veilig’. Er werd in die tijd nauwelijks over gesproken dat vrouwen ook aids konden krijgen”. In de volskmond was het een ‘homo-ziekte’. Esthers vriend beschuldigde haar ervan dat ze hem besmet had, hoewel zijn vorige vriendinnetje inmiddels ook ziek was. De relatie tussen Esther en haar vriend liep stuk en Esther verhuisde naar Milaan om modellenwerk te doen. Eind 1988 ging het steeds slechter met Esther, ze besloot terug naar Nederland te verhuizen. Moeder Ans wist nog niet dat Esther hiv-positief was. “We waren al eens naar het AMC geweest vanwege het erge hoesten, de keer erop werd er een gynaecoloog bijgehaald vanwege een verdachte plek in haar lies. De artsen overlegden met elkaar en vroegen of ze een aidstest mochten doen. Waarom niet? Dacht ik. Wat later zaten Esther en ik samen aan tafel een spelletje te spelen, ze zei dat ze wat moest vertellen, en vertelde dat ze hiv-positief was. Dan kom je in zo’n vreselijke medische molen terecht, wat uiteindelijk zes jaar heeft geduurd.”

Roze Naamvlag

“Ik mocht het eerst niet vertellen aan de vrienden van Esther en ook niet aan de familie, maar we moesten wel steeds naar het ziekenhuis. Dan moet je uitleggen wat er aan de hand is met Esther, dus dan zeiden we de ene keer dat ze verkouden was, en de andere keer dat ze een longontsteking had.” Uiteindelijk vertelt Esther het toch aan haar vrienden. Snel daarna werd Esther heel verward. “Op een gegeven moment sloot ze zichzelf op in de wc, toen is de ambulance gekomen, die hebben de deur opengebroken en brachten haar naar het AMC. Ze was werkelijk knetter. Ze liep ‘s nachts rond om spulletjes te jatten, en dan vond de verpleging allemaal verbandrolletjes en spuiten in haar bed. Toen moest ze naar de afdeling psychiatrie, daar heeft ze een paar maanden gelegen.” Ans was het niet eens met het veeleisende behandelschema op de psychiatrische afdeling. Dit leidde er uiteindelijk toe dat ze Esther daar weghaalde.

De naamvlag van Esther is roze, daar was ze gek op. Omdat Esther model wilde worden, wilde Ans haar mooi op het midden van de vlag afbeelden. Links daarvan is een foto afgebeeld van Esther in een rolstoel. Rechts op de vlag is een gedicht te lezen dat Ans voor haar dochter schreef.