Ik had eerlijk gezegd niet zo heel veel met Johan. Uiteraard wist ik, naast zo een beetje de hele wereldbevolking, wie hij was en waar hij zo ongeveer gevoetbald heeft. Ook wist ik van het bestaan van zijn Foundation af en heb ik hem wel eens op tv een onnavolgbare uitspraak zien doen. Dat was het dan ook.
Voor onderzoek in dit project ben ik de talloze boeken die over hem zijn verschenen gaan lezen. En door de verhalen die zijn binnengekomen ben ik mij toch een beeld gaan vormen van deze man. En dus kwam het moment dat ik eigenlijk ook Johan wel wilde ontmoeten, en zo onderdeel te worden van de ‘ik’ in Johan&Ik.
Op een besloten dag van de Foundation op 1 juni 2012 in het Olympisch Stadion gebeurde dat dan ook echt. Samen met mijn collega Stéphanie en directeur van het Amsterdam Museum Paul Spies hadden we een bescheiden ontmoeting op het veld. Paul vertelde over onze plannen voor de tentoonstelling in oktober en wij iets over deze verhalenwebsite. Het gesprek verliep erg ontspannen en Johan was op dat moment inderdaad de man die ik herken uit alle verhalen: aardig, hij nam de tijd en het was eigenlijk gewoon een hele normale man.
Na het gesprek konden we natuurlijk niet weg gaan zonder deze ontmoeting vast te leggen. En dat was toch echt wel het moment waarop ik dacht: "wow, ik sta letterlijk tegen dé Johan aan." Na afloop bleek dat mijn collega Stephanie hetzelfde dacht en deze ontmoeting ook erg bijzonder vond. Een moment om voorlopig niet te vergeten.