#020today: Luxebeesten

Abraham (1818-1888) en Louisa (1824-1895) Willet-Holthuysen waren dol op huisdieren. De heer des huizes had Figaro, een grote sint-bernardshond. Mevrouw was altijd omringd door één of meer schoothondjes, als klein meisje al. Louisa was enig kind en dieren fungeerden als speelgenootjes tijdens de lange reizen die ze met haar ouders door Europa maakte. Er gingen soms wel vier hondjes mee in de koets en de trein. Van de treinconducteur mochten ze in de eersteklascoupé, als ze maar bij het bazinnetje op schoot bleven zitten. Rondrennen, blaffen en bijten was verboden. Als ze toch overlast gaven, dan bracht hij de hondjes naar een aparte wagon. Louisa’s dierenliefde ging ver. Toen één van haar lievelingshondjes in 1849 in Parijs stierf, werd hij opgezet door de bekende firma Verreaux, want hij moest en zou mee terug naar Amsterdam.

Op oudere leeftijd waren schoothondjes een beproefde remedie tegen de verveling en de kunstmatigheid in het leven van dames uit de gegoede stand. Niettemin ging Louisa ook toen nog met hondjes op reis. Zoals in 1869 toen mevrouw Willet in Rome was. Daar kocht zij ‘vleesch’, koekjes en gekleurde linten voor haar lievelingen.

Van alle honden die Louisa in haar leven heeft gehad kennen we er uit overlevering enkele bij naam: Pollux en Minetje, Nero en Falla, Riffie en Poel, Cesar, Peter en Niek. Van slechts vier, Mietje, Simiertje, Lutin en Carlo, weten we dat ze werkelijk hebben bestaan. Mogelijk is het Maltezer leeuwtje dat is weergegeven op het hier afgebeelde (anoniem) portret van Louisa op jonge leeftijd Mietje of Simiertje. Later maakte Conradijn Cunaeus, in zijn tijd een bekend dierenportrettist, aquarellen van Lutin en Carlo. Alleen is niet bekend welke van de twee hondjes op welke tekening is voorgesteld. Klik hier en hier voor meer informatie over de aquarellen van Lutin en Carlo.

Lees hier meer over het portret van Louisa Willet-Holthuysen.