Paul (links) en zijn partner Hans.
IJsselvliedt
“Ik ben in de wereld van mensen met aids terecht gekomen via het Rode Kruis. Ik was vrijwilliger in Huize IJsselvliedt toen daar in 1988 de allereerste vakantieweek voor mensen met aids werd georganiseerd. Paul van Ettekoven was daar, als verpleegkundige, ook vrijwilliger, zodoende hebben wij elkaar leren kennen. Paul is buddy geweest bij meer dan honderd mensen, soms wel drie tegelijk. Dat is hem uiteindelijk teveel geworden. Toch was hij heel graag op Huize IJsselvliedt.”
Aids in Limburg
“Toen ik in Limburg op zoek ging naar mensen met aids, deed men eerst alsof het hier in Limburg niet bestond. Maar na doorzoeken gingen er toch in 1990 enkele Limburgers mee. Onder hen was Hans Odenhoven, initiatiefnemer van de Hiv-vereniging Limburg. Ze vonden het er geweldig, een hele warme plek om daar te zijn. Er werden veel leuke dingen georganiseerd en ze mochten zijn wie ze waren. Er werd gedanst en gefeest, en veel gepraat, bij voorbeeld met Pater van Kilsdonk, die iedere week op woensdag op bezoek kwam uit Amsterdam.” Dat was heel anders dan hoe men in Limburg met aids omging. “Wij zijn naar begrafenissen geweest van Limburgse jongens die aan aids waren overleden. Dan zat je in een kerk en mocht je het niet hebben over het feit dat we buddys waren en dat die jongens aan aids waren overleden. In die week werden Paul en Hans verliefd op elkaar en besloot Paul naar Heerlen te verhuizen.
Een bewuste besmetting
Paul kwam in 1993 in het landelijke nieuws toen hij bekend maakte dat hij zich met opzet met hiv had laten besmetten door zijn partner Hans. Het artikel dat in de Trouw gepubliceerd werd, veroorzaakte heftige reacties onder veel mensen. “Veel mensen vonden het vreselijk wat hij gedaan had. Maar voor hem was het de juiste beslissing, ieder mens is uniek en mag zijn wie hij is. Hij had heel veel behoefte aan liefde, en hij had al zo veel gezien, dat het goed was.” Hans Heijster voegt daaraan toe, in de woorden van Paul: “De liefde is sterker dan de dood.”
Quiltblok 12, met rechts onderaan de naamvlag voor Paul van Ettekoven.
Eindelijk rust
Paul is aan zijn naamvlag begonnen toen hij nog samen met Hans was. “Hij was erg geraakt door het idee van de quilt, en kende ook veel mensen die aan aids gestorven waren. Hij vond het heel mooi dat er dan ook een naamvlag van hem zou komen. Hij ging samen met zijn partner Hans op naailes. Dat moest een gek gezicht zijn geweest, twee mannen op naailes in Limburg.” Paul was al een heel eind met zijn naamvlag toen zijn relatie met Hans uitging. Wil maakte de naamvlag na de dood van Paul af, samen met Piet Rutten, die ook buddy was van Paul. “De vlag beschrijft de levensweg die wij te gaan hebben. Met pieken en dalen, maar aan het einde schijnt de zon. Op de levensweg staan rode lintjes van aids, en de roze driehoeken. De vogels staan voor vrijheid en voor de ziel.” De naamvlag van Paul’s partner Hans is te zien op een ander quiltblok. “Het karakter van de twee mannen komt goed naar boven. De vlag van Paul straalt rust uit, terwijl die van Hans lekker uitbundig is.”
“Het buddy-zijn was zwaar.” Aldus Wil. “Nadat Paul is overleden heb ik het een poosje laten rusten. Ik ben een jaar bezig geweest met het maken van een boek vol herinneringen. Nu ik er weer opnieuw mee bezig ben, zit ik er weer in. Dan zie ik weer wat voor goede periode dat was in mijn leven, dat ik zoiets heb kunnen doen.”