Met mijn achtergrond dacht ik, dat ik iemand was die wat betreft slavernij en huidskleur haar ogen niet in haar zak had: jarenlang was ik vrijwilliger bij de Anti Apartheids Beweging en ik ben al bijna 30 jaar samen met mijn geliefde uit Suriname. Zijn voorouders werkten daar als slaven op de plantages. Maar nog nooit had ik omhooggekeken als ik mijn fiets op slot zette bij het pand op nummer 514. Daar prijken boven de ingang twee ‘morenkoppen’ of ‘moriaantjes’, zoals ze in de archieven genoemd worden: een beeld van een mannenhoofd en -torso en één van een vrouw (met één ontblote borst). Overigens had de vrouw die ik les gaf in dat pand de beelden ook nog nooit gezien...
Omdat Jennifer Tosch nu regelmatig de Black Heritage Amsterdam Tours organiseert en zij halt houdt bij dit pand, zullen steeds meer mensen zich ervan bewust kunnen worden dat de sporen van de slavernij in Amsterdam nog steeds zichtbaar zijn. Ook de mensen die in de bedrijven in het pand op nummer 514 werken!
En ik ga vanaf nu vaker omhoog kijken.
Marie van Hezik, juni 2013