Het verhaal van Egbert Daniël (Danny) van Dam

Tonny en Tonneke wisten altijd wel dat Danny op mannen viel. Maar het werd niet uitgesproken in het gezin. “Danny hield dat apart van ons, en heeft ons daar nooit wat over verteld. Dat terwijl hij in een gezin is grootgebracht waar homoseksueel zijn totaal niet een probleem was.” In september 1990 ging het plotseling slecht met Danny’s gezondheid. “Danny was zo ziek dat de huisarts hem onmiddellijk naar het ziekenhuis stuurde. We hebben daar eindeloos gezeten tot er eindelijk een arts bij hem kwam. “Bent u homoseksueel?” vroeg de arts aan Danny; dat was de eerste keer in mijn leven dat ik Danny daar ‘ja’ op heb horen zeggen. Danny bleek een aan aids-gerelateerde pneumonie te hebben.”

Vrij en wild

Danny krabbelde na een hevig ziekbed weer wat op. Hij kon zelfs weer zijn studie aan de kunstacademie hervatten. Daar vertelde hij zijn mentor over zijn ziekte. Tonny zocht hem jaren later nog eens op. “Die man was geweldig, hij stond helemaal achter hem. Later ben ik nog eens terug gegaan, toen een oude vriend van Danny afstudeerde aan de Kunstacademie. Danny was inmiddels overleden, ik heb toen gevraagd naar de leraar om hem te bedanken. Toen hij hoorde dat Danny mijn zoon was, nam hij mij apart en hebben wij eindeloos gepraat. Hij vertelde hoe Danny, naast alle verlegen tweedejaars, ontzettend vrij en wild schilderde. Hij schilderde letterlijk voor zijn leven.”

Op zijn 33^e verjaardag besloot Danny dat hij voortaan bij zijn eerste naam genoemd wilde worden, Egbert, in plaats van bij zijn tweede naam, Daniel. Tevens brak Danny met zijn vrienden, en wilde alleen nog bij zijn familie zijn. “Zo probeerde hij de gezonde van de zieke persoon te scheiden. Het was erg moeilijk om hem ineens Egbert te noemen, terwijl we hem zijn hele leven Danny noemden, maar we deden dat” aldus Tonny.

Medicijnen

Danny was ervan overtuigd dat hij op het scherpst van de snede leefde. Er kwamen steeds meer berichten over de lang verwachte doorbraak in de zoektocht naar een geneesmiddel tegen aids. Tot die tijd hield probeerde Danny alles om het zo lang mogelijk vol te houden. Zo gebruikte hij experimentele middelen die nog niet officieel waren goedgekeurd, maar wel in Nederland verkocht werden. Ook reisde hij met zijn moeder een aantal keer naar Duitsland, om daar zijn bloed op een bepaalde manier te laten behandelen. “We bewogen hemel en aarde, maar het hielp allemaal niets”, aldus Tonny. “Later, het zal anderhalf jaar na de dood van Danny zijn, kreeg ik een telefoontje: “Tonny, je moet CNN aanzetten, world breaking news!” toen hoorde ik dat ze een effectieve combinatie van medicijnen hadden gevonden. Dan huil je om twee dingen, omdat je kind er net niet meer bij was, en omdat het voor zoveel mensen gelukkig wel op tijd was gekomen.”

Versiering

Tonny en Tonneke deden er ongeveer een jaar over om de naamvlag van Danny te maken. “Wat ik mooi vind om te vertellen is dat je zo’n naamvlag niet zo één, twee, drie maakt. Je gaat eerst bedenken wat je erop wil zetten. Danny zat op de school voor de beeldende kunsten, we hebben er daarom een schildersdoekje op gemaakt. Daarop is de levensweg van Danny geschilderd. Hij speelde ook gitaar, piano en een beetje trompet, dus de muzieknoten moesten er ook allemaal op. Er staan nog kwasten op, ook van zijn schilderen.” Er staan ook ballonnen op de naamvlag. “Danny was helemaal weg van versiering. Op de dag dat hij stierf was zijn huis nog helemaal versierd vanwege mijn verjaardag. Omdat hij dat heel mooi vond hebben we dat laten hangen. De huisarts zou achteraf zeggen, dat hij nog nooit zo’n mooi fleurig sterfhuis had gezien. Ergens vreselijk, maar dat is wat Danny wilde.”