"Je hebt de Dam, maar dat is toch meer voor toeristen. Voor mij voelt het Spui echt als het stadshart van een Amsterdammer." Deze plek biedt volgens haar een bijzondere sfeer die niet overal in de stad te vinden is. “Het heeft gewoon even een heel erg on-Amsterdamse breedheid.”
Er schuilen ook een diepe persoonlijke band en nostalgische herinneringen achter deze plek. Niet alleen werd Juliette op het Spui gedoopt, maar ook haar ouders trouwden daar. “Mijn ouders komen van het Singel, ik ben daar geboren, en toen ik klein was, nam mijn vader me vaak mee naar de boekhandel op het Spui, samen een krantje kopen.” Daarnaast vindt Juliette deze plek ook romantisch. Haar eerste vriendje heeft haar daar immers de liefde verklaard: “toen zaten we op het bankje voor het Atheneum op het Spui,” deelt ze openhartig.
Maar is het Spui typisch Amsterdam? "Nee, ik denk het niet," zegt Juliette. "Het is het Amsterdam van mijn vader, uit de jaren '60 en '70.” Maar nu, met (wel goede) cafés en winkels zoals Rituals, is het niet meer het Amsterdam dat het vroeger was.
In dezelfde geest voelt Juliette zich de laatste jaren minder een Amsterdammer. “Drie jaar geleden voelde ik me nog echt een Amsterdammer, en kon ik me eigenlijk geen mooiere plek voorstellen”. Maar nu is dit gemoed veranderd; “ik begin me steeds meer een beetje vervreemd te voelen van de stad”. Hoe meer ze de stad buiten haar vertrouwde omgeving leerde kennen, hoe meer ze zag dat Amsterdam aan het veranderen was. Dat maakt dat de stad die ze kende uit haar jeugd niet meer hetzelfde aanvoelt.
Ondanks haar veranderde opvattingen zien anderen haar nog steeds als een typische Amsterdammer. “Mijn vrienden van buiten Amsterdam vinden mij heel erg een Amsterdams meisje,” lacht Juliette. Dat zit hem volgens haar in hoe ze praat, fietst en zich kleedt. Ze vertelt zelfs hoe iemand haar een keer in Breda toeriep: "Kom je uit Amsterdam of zo?" Gewoon door hoe ze fietste! Dit soort momenten herinneren haar eraan dat ze, of ze het nu voelt of niet, toch echt een stukje Amsterdams karakter heeft.
Juliettes persoonlijke relatie met het Spui blijft als een soort anker in een zich veranderende stad. "Dit is wel het Amsterdam waar ik me het best in herken," zegt ze over het plein. Tegelijk blijft Juliette niet rooskleurig hangen in nostalgische herinneringen. Als afsluiter zegt ze: “Het is wel persoonlijk en ook bevoorrecht, want ik bedoel… om hier in het centrum te kunnen wonen en van deze voorzieningen te genieten en deze schoonheid, dat is echt wel… niet aan veel mensen voorbehouden.”