Sfinxen
De hekbekroning met lantaarndragende sfinxen (gevleugelde mythologische wezens, half leeuw, half vrouw) dateert oorspronkelijk uit de jaren '40 van de 19de eeuw. De beelden werden geplaatst door de exploitant van het gebouw dat toen in park stond, eerst Parkgebouw en later Parkschouwburg geheten. De sfinxen waren uitgevoerd in zink en hebben nog tot in de Tweede Wereldoorlog op hun hoge sokkels gestaan, maar de lantaarns waren al eerder zoekgeraakt. Bij de viering van het 300-jarig bestaan van de Plantage in 1982 werden naar het historische voorbeeld nieuwe marmeren beelden gehakt door Hans ’t Mannetje.
Het ‘bosch’, ‘het Park’ en ‘Wertheimpark’
Het park, plantsoen is een beter woord, is een laatste overblijfsel van het ‘bosch’ dat al in 1682 op deze plaats werd aangelegd. Het was veel groter dan nu en besloeg het hele gebied tussen de Plantage Middenlaan, de Plantage Parklaan en de Nieuwe Herengracht. De toenmalige beplanting bestond uit rijen bomen, strak in het gelid, geheel naar het toenmalige schoonheidsideaal. Plannen om het park in de Franse tijd om te vormen tot een koninklijke tuin werden niet uitgevoerd. In de 19de eeuw verrees in het Park eerst het Parkgebouw (de tijd van het hek met de sfinxen) en later de Parkschouwburg, beroemd om zijn akoestiek. Daarna zijn er nog plannen geweest om in het park een koninklijk paleis te bouwen, wat niet doorging. In 1898 kreeg het Park de naam Wertheimpark, zo genoemd naar de toen juist overleden bankier-filantroop A.C. Wertheim. Van 1929 tot 1970 maakte het park met zijn bomenverzameling onderdeel uit van de Hortus. In het park bevinden zich twee belangrijke monumenten: de Wertheimfontein (1898, ontwerp Jonas Ingenohl) en het Auschwitz-monument (1992, Jan Wolkers). Het achterste deel van het Park is al jaren in gebruik als sportpark.