Te midden van al deze bezigheid is er een vrouw vastberaden afval van de grond aan het prikken. Vic Munneke (61) blijkt 700 meter van het park vandaan te wonen: ‘het Vondelpark is mijn achtertuin en andere mensen mogen er ook van genieten’, grapt ze. Omdat het park een van haar favoriete plekjes in Amsterdam is, wil ze het graag schoonhouden. Ik loop met haar mee en wij praten over haar leven en het Vondelpark; onze route wordt bepaald door de plekken waar het afval ligt.
Vic is geboren op de Veluwe, waar ze opgroeide in een gezin met vijf kinderen. Op haar achttiende verhuisde ze naar Amsterdam om een opleiding Verpleegkunde te volgen. De eerste studie van vele, want Vic blijkt een beetje een eeuwige student. Zo studeerde ze fysiotherapie en sociologie, volgde ze een lerarenopleiding en rondde ze vorig jaar nog de NT2 opleiding af, om vluchtelingen te helpen met de Nederlandse taal. Ze werkte een tijd lang als lerares, maar is hier drie maanden geleden mee gestopt. Sindsdien wandelt ze elke dag in het Vondelpark. Tijdens deze dagelijkse wandelingen ergerde ze zich aan het vele afval dat er in het park ligt. ‘‘Ik kon mij zo opwinden, daar word ik niet beter van, dus besloot ik het maar zelf op te ruimen’. Zo gezegd, zo gedaan: en dus loopt Vic sinds enkele maanden elke dag met prikker en plastic tas door het Vondelpark. Met prikker in hand wordt Vic vaker aangesproken en maakt ze vaak een praatje. ‘De ene keer door iemand die blij is dat ik het park opruim, de andere keer door iemand die vraagt of ik een taakstraf heb’ vertelt Vic lachend.
Maar Vic’s relatie met het Vondelpark gaat al veel verder terug. Ze heeft hier veel tijd gespendeerd met haar kinderen, zo vertelt ze vrolijk. Toen ze klein waren leerden haar kinderen hier fietsen en ontbeten ze samen bij de speeltuin. Later, toen de kinderen volwassen waren, ontmoetten ze elkaar hier voor de vrijdagmiddagborrel. Ook alleen vermaakt Vic zich altijd prima in het Vondelpark. ‘Er is zoveel te doen: hardlopen, een boek lezen, een praatje maken’. Ze geniet van de frisse lucht en een momentje zonder auto’s en lawaai. Altijd even vrolijk is het Vondelpark echter niet, blijkt uit een anekdote van Vic. Laatst nog zag ze dat een meisje onwel was geworden en door de ambulance weggebracht moest worden. Er zijn veel daklozen, drugs en afval, ‘dat is ook het Vondelpark’. Vic probeert in ieder geval haar steentje bij te dragen, om haar favoriete plekje mooi en schoon te houden. Na een stukje wandelen en een fijn gesprek scheidden onze wegen weer. Vic loopt al prikkend verder; háár ‘achtertuin’ schoon achterlatend. Of is het misschien wel een beetje de achtertuin van ons allemaal?