Amber Martos
Ik vond het museumbezoek erg leerzaam en indrukwekkend. Het was heel mooi om de verhalen van alle transgenders te horen en hoe het hun leven beïnvloed heeft. Ik denk dat wij als toekomstig social worker hier veel aan hebben gehad. Door de verhalen heb ik in ieder geval geleerd dat het heel belangrijk is om iedereen te accepteren, ook al hebben andere mensen andere ideeën dan je zelf hebt of bekijken ze dingen vanuit een heel ander perspectief. Het is belangrijk om iedereen in zijn waarde te laten.
Het mooiste vond ik om te horen hoe de vrouw en kinderen erop reageerden dat hun man en vader zich graag als vrouw kleedt en zich naast man ook vrouw voelt. Bij hun allemaal werd wel met veel verwarring en onbegrip gereageerd en de een probeerde het te begrijpen en te accepteren terwijl de ander er helemaal niet mee om kon gaan. Van beide kanten begrijp ik het wel, want het is natuurlijk heel moeilijk als je jaren met iemand samen bent en dat ze dan ineens zeggen dat ze zich anders voelen dan degene die ze jaren zijn geweest. De meeste mannen waren nog samen met hun vrouw en hebben het transgender leven allemaal op een eigen manier een plekje in hun leven gegeven.
Het is goed dat transgenders steeds meer geaccepteerd worden of in ieder geval zichzelf durven te zijn zonder dat ze er al te veel problemen aan ondervinden. Als mens is het belangrijk om te kunnen zijn wie je bent, ook als je je anders voelt dan dat je er in eerste instantie uit ziet. Ook de mogelijkheden die er voor transgenders zijn worden steeds uitgebreider wat goed is om ze echt zichzelf te kunnen laten zijn.
Robin Rier
Aangekomen bij het museum werden we in twee groepen verdeeld. Ik begon bij de fototentoonstelling over en van transgenders en crossdressers. In de tentoonstelling vertelde meerdere transgender hun verhaal via een voorwerp en een zelf ingesproken stukje tekst.
Mijn eerste kunstwerk dat ik bekeek, was een foto. Op de foto was een artistiek gefotografeerde man afgebeeld als vrouw. De elegantie en tegelijkertijd eenzaamheid die werd versterkt door de woestijn achtergrond, maakte de foto tot een plaatje dat zijn eigen verhaal vertelt. Dit werd versterkt door de tekst van Miep erbij. Terwijl ze zich zelf begeleidde op haar gitaar, zong ze een zelfgeschreven country nummer. Waarin ze zong over een vrouw zonder wie zij niet kon leven. Ik interpreteerde dit als de vrouw die hij in zichzelf had gevonden, de vrouw die hij eigenlijk is, zonder wie hij niet kan leven.
Wat voor mij nieuw was, was het feit dat er ook vrouwen zijn die in het verkeerde lichaam geboren zijn. Zo was er achter glas een nep-penis neergelegd. Het verhaal bij dit voorwerp vond ik erg interessant. Een transgender vertelde de bezoeker dat, ondanks dat een penis voor een vrouw niet natuurgetrouw is, het een fijn en zelfverzekerd gevoel kan geven om een nepper in je broek te dragen. Ook vertelde hij in geur en kleur dat het dragen van een nep-penis ook heel onhandig kon zijn en hoe het was om de eerste keer te scheren.
De persoonlijke verhalen bliezen het bezoek leven in. Ze gaven veel meer diepte en perspectief aan het onderwerp. Op die manier kon ik me meer inleven in de wereld van de transgenders.
Het begrip crossdresser was mij nog niet bekend. Ik ging ervan uit dat als een man zich als vrouw kleedt, hij ook daadwerkelijk een vrouw wilt zijn. Maar dat is niet zo. Crossdressers hebben een sterke behoefte om zich regelmatig als een vrouw te kleden en daar blijft het bij. Dat betekent niet dat ze niet tevreden zijn met hun lichaam als man. Om hier een beter beeld van te krijgen, gaf Bianca (één van de crossdressers) een voorbeeld a.d.h.v. iemand die een sport beoefent. Als je een tijdje niet heb gesport, mis je het en kan je er naar uit kijken weer lekker fysiek bezig te zijn. Op het moment dat je weer een rondje hebt gejogd, komt er een rust over je heen, is je hoofd even helemaal leeg en heb je het gevoel dat je alle zorgen van de afgelopen periode van je af zijn gegleden. Om ons inlevingsvermogen nog meer te vergroten, keken we met de z'n allen de documentaire Transanders, waarin transgenders vertellen over hoe hun leven eruitziet en wat er op je pad komt als transgender. Ook kwam aanbod hoe zij zich eigenlijk niet geaccepteerd voelen door de maatschappij. En dat zelfs iets kleins als naar het toilet gaan kan veranderen in een ongemakkelijke situatie.
Je zou kunnen zeggen dat door onze ‘in-hokjes-denkende-maatschappij’ er geen ruimte is voor transgenders, omdat zij niet in een hokje te plaatsen zijn. Ze horen er niet bij. En dat is ook precies wat de omgeving van de transgenders hen laat voelen.
Die ochtend, voor het museumbezoek, besproken we een onderwerp tijdens het werkcollege van de P4. Het onderwerp van dit collega is diversiteit. Op een gegeven moment formuleerde iemand de stelling of heren, net als dames, ook niet gewoon een jurk moeten kunnen dragen als zij daar behoeften aan hebben. Hoe cliché het onderwerp ook is, samen met de tentoonstelling, opende dit opeens mijn ogen. Ik werd mij bewust van het hokjes denken dat ons eigenlijk al met de paplepel wordt ingegoten.
Als reactie op de transgender tentoonstelling, had het Amsterdams museum dan ook besloten de toiletten genderneutraal te maken. Een nobel idee vind ik zelf. Maar in de realiteit nog iets waar ik nog aan moet wennen.
Wie weet, misschien dat in de toekomst mensen de neiging los kunnen laten alles in hokjes te plaatsen. De samenleving op een ruimdenkendere manier te benaderen en mannen vrouwen te laten zijn als zij die behoefte hebben, en andersom natuurlijk.
Marvin van de Vorstenbosch
Als eerst hadden we gesprekken met de transgenders, vond het in het begin wel apart in positieve zin om hun zo te zien en kunnen spreken, Ben er eigenlijk zelf nooit zo dichtbij mee in contact geweest. Had wel heel veel respect voor hen en ik vind het heel erg dappere mensen met een mooie uitstraling omdat ze gewoon helemaal zichzelf durven zijn. Je ziet echt ze zich zo gelukkig voelen.
In de tentoonstelling zelf zag je foto's, schilderijen, kleding, sieraden en andere dingen die de transgenders dragen. Zo hebben ze ook voor vrouwen die man willen zijn een nep penis voor de vorm zodat als zij met mensen over zichzelf praten ze altijd het meteen op die plek bekeken worden en dit ze een stuk zekerder maakt. Vond het heel interessant om eens de gedachten van hen te beleven. Je staat als het ware echt even in hun schoenen en probeert de wereld te zien zoals zij die zien. Het zijn gedachtes waar ik zelf nog niet over nadenk. Ik heb en heb wel geleerd door deze ontmoeting dat je echt even alles opnieuw moet bekijken en om hun gedachtes over te nemen om te begrijpen hoe zij zich voelen. Hoe zij denken over wat andere van hen vinden en ook bijvoorbeeld over de toiletten of dat er bijvoorbeeld man of vrouw op je passpoort staat grote invloed kan hebben voor hen. Voor mij is dat een normale zaak maar voor hen kan het erg kwetsend zijn, en nu als ik het vanuit hun ogen bekijk mezelf heel goed kan indenken.
Na het bezoek aan het museum kregen we een documentaire te zien. Genaamd transanders. Je hoorde de verhalen hoe ze erachter kwamen dat ze niet gelukkig waren met hun geaardheid of vrouwelijke emoties hadden en hoe moeilijk het kan zijn om die stap te zetten om ervoor uit te komen transgender of transseksueel te zijn. Na deze documentaire waren er wat stellingen waar je over na moest denken met je groepje of je het er mee eens of oneens was. Vond het heel mooi om te zien dat iedereen zei dat iedereen gewoon moet kunnen zijn wie hij of zij is en dat iedereen zich heel goed kon inbeelden hoe het voor hen is in deze maatschappij en hoe wij daar met zijn allen iets aan kunnen veranderen. Voorbeeldje zoals man of vrouw op je passpoort. Waarom het erop staat? Zou voor hen zo fijn zijn als dat er niet op zou hoeven staan en heeft voor ons helemaal geen toegevoegde waarde. Dit is eigenlijk ook wel het voorbeeld waar ik mijn verhaal mee wil afsluiten omdat dit dus wel de kern is van wat ik heb geleerd. Om vanuit iemand anders te kijken kun je pas zelf echt iets voor een ander betekenen.
Fien de Smet
Het bezoek aan het Amsterdam Museum was een indrukwekkende dag. Er was een prachtige expositie met mooie foto’s en daarbij behorende geluidsfragmenten. De geluidsfragmenten waren ingesproken door gefotografeerde. Ik vond het intrigerend om naar de foto te kijken waarop een man te zien is die vrouw wil zijn, en er ook zo uitziet, maar dan toch zo’n mannenstem te horen.
Ik vond de foto’s die er hingen er mooi, artistiek en treffend. We hadden niet zo heel veel tijd de expositie te bekijken. Ik kwam er pas de laatste tien minuten dat ze ook beeld en geluid hadden van vrouwen die man waren geworden. Hoe wel ik open sta voor genderneutraal denken, zal ik mij altijd meer identificeren met vrouwen en ik vind het wel een bijzonder gegeven als een vrouw zich man voelt. Ik ben best een jongensachtig meisje geweest, ook al zie ik er nu totaal niet mannelijk uit. Het was bijzonder alle verschillende verhalen en beelden te zien.
In gesprek
Een expositie is mooi, maar het gesprek met de transgenders vond ik prachtig. Hier, tijdens zo’n gesprek, word je getest in je openheid en je onbevooroordeeld vragen stellen. Dit was een eye-opener en ik heb genoten van de gesprekken met de warme mensen die dag. Ik vond het niet lastig om vragen te stellen, maar ik hoopte wel steeds dat mijn vraag niet in het verkeerde keelgat zou schieten. Dat is gelukkig niet gebeurd, maar ik wilde vanuit mijn oprechte interesse en misschien zelfs onwetendheid goede vragen te stellen. Ik kreeg erg mooie, persoonlijke antwoorden.
Documentaire
We bekeken de documentaire ‘Transanders’, vervolgd door het beantwoorden van een aantal stellingen. De documentaire was mooi, maar kwam niet zo erg binnen als de gesprekken met transgenders en crossdressers. Ik moest beargumenteren waarom ik vond dat transgender in Nederland moeten worden gerespecteerd en geaccepteerd werden, één van de stellingen. Dat was me nogal een vraag en ik was als allerlaatste, maar ik vond het erg belangrijk een mooi antwoord te geven met alle transgenders in de zaal die er speciaal voor ons waren die dag. Er kwamen een aantal aanwezigen na de stellingen naar me toe om te zeggen dat ik mooi gesproken had. Ik hoop dan ook dan langzaam maar zeker de acceptatie van transgenders verbeterd en iedereen zich prettig kan voelen in Nederland met welk gender dan ook.
