#020today: ‘Van jongs af aan was meehelpen in het bedrijf heel gewoon’

Die winkelbel was belangrijk, zowel voor de financiën als voor het leven in ons gezin. Het wel en wee van de kinderen in een winkeliers/middenstandsgezin is in mijn ogen geen kort maar een lang verhaal. Ik schrijf dit als oudste van ons gezin. Mijn herinneringen zijn verweven in een samenhang van winkel met banketbakkerij aan huis, een groot gezin en wonen boven de zaak. Mijn moeder voedde mij tussen het helpen van de klanten door; zo wenden we er al heel vroeg aan dat de klant voorgaat!
Van jongs af aan was meehelpen in het bedrijf heel gewoon. Op de bel letten als je moeder even weg moest, koekjes stapelen, bestellingen wegbrengen en veel dingen zelf regelen. We leerden al jong onze eigen boontjes doppen wat nogal eens op ruzie uitliep. Onze ouders konden ons niet naar school brengen. Daarom nam een ouder meisje uit de buurt ons mee tot wij groot genoeg waren om de ‘kleintjes’ mee te nemen. Daar we in een hoekhuis woonden en dus geen tuin of balkon hadden, speelden we veel op straat. Het ergste vond ik om op mijn vrije middag met de kinderwagen te moeten wandelen omdat mijn moeder het nodig vond dat de baby ook eens buiten kwam. Als ik wilde knikkeren ging ik uit school dus niet eerst naar huis.
Ondanks drukke en lange werkdagen werd er na sluitingstijd zoveel mogelijk samen gegeten. Helaas waren er ook dan nog klanten die aanbelden. Ik was daar altijd ontzettend kwaad over. Maar ik heb ook prettige herinneringen aan mijn kindertijd. Verjaar- en feestdagen werden, vaak samen met familie, gevierd; gebak en snoep waren altijd rijkelijk voorradig! We hebben ook veel spelletjes gedaan en al hadden onze ouders niet veel tijd voor ons: ze waren wel altijd bezorgd. Soms was er tijd voor een ‘Cineacje’ of gingen we met de tram naar Zandvoort. Zo verliep mijn jeugd … 60 jaar geleden.

Wil van Doorn-Haen

Kijk hier voor meer informatie over dit object