Oranje Ootjes

Ruim 10 jaar geleden bedachten een aantal mannen uit Spakenburg-Bunschoten op een verjaardagsfeestje dat ze naar een wedstrijd van het Nederlands elftal zouden gaan in traditionele Spakenburgse vrouwendracht. Ze wisten van hun ootjes (grootmoeders) wat gebloemde kraplappen te bemachtigen, spoten ze oranje met fluorescerende verf, deden de gehaakte mutsjes op hun hoofd en bonden een oranje lap om. De Oranje Ootjes waren geboren. Voor elke thuiswedstrijd van het Nederlands elftal reizen ze af naar de Arena of de Kuip. Overal baren ze opzien. Vaak moeten ze uitleggen dat ze niet uit Volendam komen, en ook niet uit Staphorst. Eén keer zijn ze naar Duitsland gegaan en over twee jaar hopen ze erbij te zijn als Nederland op het EK in Frankrijk speelt.

Aanvankelijk vonden de dorpsgenoten het maar niets. "Jullie vertestevieren de dracht", zeiden ze in het lokale dialect. Verknoeien betekent dat. Ook de moeder van Wim Koelewijn was faliekant tegen. Maar inmiddels is ze om. Een tijdje geleden heeft ze nog alle gehaakte mutsjes van de Oranje Ootjes gewassen en in de stijfsel gezet.

Op het staatsieportret van alle vrouwen in dracht waren de Oranje Ootjes echter niet welkom. Maar een van Ootjes is handig met fotoshop en inmiddels staat de foto – mét Oranje Ootjes – op de website van de Ootjes.

Nederland – Colombia

In november 2013 fietste ik over het Rembrandtplein langs het heftig oranje versierde Old Bell café. Ik stapte af en trof binnen in het café Wim Koelewijn met zijn zoon. Wim droeg het Ootjes kostuum, waar ik hem over uithoorde. Zijn zoon Alex was in zijn gewone kleding, terwijl hij normaal ook meedoet met de Ootjes. Hij is als baby geadopteerd door de familie Koelewijn. Bij Nederland-Colombia voelt hij zich toch meer Colombiaan dan Nederlander. Naast zijn oranjegeklede vader stond hij met een Colombiaanse muts op te juichen voor de Colombianen.

Oranjegelovigen

Op vrijdag 13 juni 2014 interviewen we voorafgaand aan de wedstrijd tegen de wereldkampioen van 2010 vader en zoon Koelewijn. Het kostuum van de Oranje Ootjes krijgt namelijk een plek in de tentoonstelling. Het gesprek gaat over identiteit en loyaliteit, de reactie van het dorp op de oranje kraplappen en de lol van met de mannen op pad zijn. Wim vertelt dat ze hem vaak ‘de paus’ noemen. En dan mag hij graag de grond kussen of de andere Oranjegelovigen zegenen met een wc borstel.

Blauwen en Roden

Vader en zoon delen de liefde voor Oranje. Maar ze zijn verdeeld in hun loyaliteit voor de Blauwen en de Roden: SV Spakenburg en de IJsselmeervogels. De twee amateurclubs uit Bunschoten-Spakenburg spelen allebei in de topklasse zaterdag. De twee stadions liggen pal naast elkaar, midden in het dorp naast de haven. Twee keer per jaar is de derby, waar de clubs tegen elkaar strijden. Er zijn blauwe gezinnen in Spakenburg en rode gezinnen, maar bij de Koelewijns loopt de scheidslijn dwars door het gezin. Vader en de jongste zoon zijn rood en moeder en de oudste zoon Alex zijn blauw. Het is aanleiding voor veel goedmoedig gekibbel. Alex vindt dat juist het omgaan met al die verschillende loyaliteiten zo mooi is van voetbal. We hebben het ook over de Zuidamerikaanse passie voor voetbal waarvan Alex zegt: "Dat zit in mijn genen".

Na het interview gaan de kostuums weer uit. In oranje T shirts voegen Wim en Alex Koelewijn zich bij hun neven en vrienden in de tent. Het bier en de zoutjes komen op tafel. Ze zijn vol vertrouwen dat Nederland wint, of op z’n minst gelijk speelt.