Een dag op de Javastraat

Nu moeten deze locaties natuurlijk ook bemand worden door medewerkers uit het museum. Vandaar dat we af en toe de vaste werkplek verlaten en de buurt ingaan. Naast dat dit een fijne afwisseling is het ook een leuke en op sommige momenten zelfs leerzame ervaring. Zo blijkt ook uit het onderstaande verslag, gemaakt door Maarten Jansen, normaal gesproken registrator aanwinsten, maar voor die dag gastheer in Mustafa's koffie- en theehuis voor Buurtwinkels. Lees mee hoe hij zijn dag op de Javastraat heeft ervaren.

--------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

ca. 12.00 uur
Alles loopt lekker, kan ik zeggen na de eerste twee uurtjes hier. Paar spotjes (bij de kasten) doen het alleen niet. (Technische Dienst?)
Maar afijn, genoeg belangstelling uit de buurt. Iemand wou een raamadvertentie ophangen, het liefst tussen onze kleine foto-expositie. Ik vraag me af: waarom niet eigenlijk...?
Camjo Harry Moinat van SALTO-tv kwam ook langs. Hij wou me even voor zijn programma interviewen. Ik heb dus totaal onvoorbereid (maar ook zo onbeschaamd mogelijk) Buurtwinkels gepromoot. Volgens mij ging het wel ok.
Kijken dus: a.s. donderdagavond tussen acht en negen op SALTO1! In zijn programma komt ook een item over graffiti-kunstenaar Donovan Spaanstra, waarvan we het een en ander in de collectie hebben.
- Zojuist mijn eerste muggenbeet van het jaar opgelopen - hopelijk geen malariamuggen hier in de Javastraat. ;) In ieder geval is ze dood!

ca. 15.30 uur
Het was soms echt druk! Op een moment stonden er wel tien mensen tegelijk naar de expositie te kijken! Vooral naar die prachtige foto's van Ben van Meerendonk, met dat intrigerende verhaal erbij over de Turkse familie Bulut in de Atjehstraat, 1953 - wow! De 31-jarige Mehmet Ali Bulut kwam al in 1953 met zijn vrouw en drie kinderen in de Indische buurt wonen. Geen echte 'gastarbeider', aangezien Mehmet hier destijds slechts voor een jaar was om het Nederlandse onderwijssysteem en de kinderbescherming van die tijd te bestuderen.

Mustafa Cinar schenkt hier trouwens prima koffie. Ik heb allerlei leuke gesprekjes met bezoekers, waarbij ik ook meteen met mijn vooroordelen word geconfronteerd.
De eerste keer wanneer twee typisch Nederlandse dames me vragen of vrouwen wel een kop koffie mogen drinken in het achterste deel, het feitelijke koffiehuis. Nee, zegt mijn gevoel in eerste instantie - samen met deze dames - want er gaan toch alleen maar (Turkse) mannen naar binnen... Mijn verstand komt gelukkig meteen in opstand en ik denk dat het juist een echte kans is, misschien wel dé belangrijkste reden voor zo'n museumdependance: "Schuif toch gezellig aan bij die mooie heren, dames, en speel een kaartje mee!" - Toch heb ik het voor de zekerheid eerst maar gevraagd.... - Stom ook: op vakantie in Turkije liep ik regelmatig een koffiehuis binnen, terwijl een Turks koffiehuis in de Javastraat voor mijn gevoel een te hoge drempel heeft... En dan, ha ha, die Turkse man die aan een van die dames vraagt of ze samen met hem op de foto wil. - Het begin van iets moois?

Mijn tweede vooroordeel werd getriggerd tijdens een buitengewoon leerzaam gesprek met superaardige, zéér welbespraakte, Marokkaans ogende Nederlandse jongens, die authentieke interesse toonden voor de geschiedenis van hun buurt. - Gesprekje o.a. over een foto met voetballende kinderen op de oude Joodse begraafplaats van Zeeburg.

ca. 16.30 uur
Zo goed als klaar. Het is wat gaan regenen - Buurtwinkels-straatbord snel naar binnen gehaald - maar vanuit het koffiehuis komt een gezellig Turks rumoer. Mijn tijd zit er helaas bijna op. - Morgen ga ik me zeker voor nog een paar dagen piket-in-de-buurt inschrijven!

Groetjes uit de Indische buurt,

Maarten