Internationale faam
In de jaren zestig en zeventig zou de vlooienmarkt op het Waterlooplein uitgroeien tot een begrip in binnen- en buitenland. Temidden van alle tweedehands spullen groeide het aanbod van kleding en artikelen die de trends volgden. In de tijd van flowerpower kwamen jongeren van heinde en verre naar de markt om er te grasduinen in het grote aanbod van hippiekleding.
Markt verhuist elf jaar
Maar voor de marktkooplieden was het ook een onzekere tijd. Het was kort voordat de markt in 1977 vanwege de bouw van het stadhuis/muziektheater en de de metro-oostlijn, moest verhuizen naar een braakliggend terrein bij de Rapenburgerstraat. Pas elf jaar later, in 1988, kwam de markt - sterk afgeslankt en strakker geordend - weer thuis op het Waterlooplein, nu aan twee zijden van de kolossale Stopera.
Herinneringen aan de hippiesfeer
Ik kijk naar een foto van dit schilderij met twee oudgedienden op de markt. Fred Oosting staat hier al vanaf 1965, eerst bij zijn vader met spullen uit inboedels, en sinds 1972 met een eigen kraam. De periode 1968-1975 vond hij de fijnste priode op de markt. De sfeer van vrijheid - blijheid, ongebondenheid, het kleurige fleurige van flowerpower. Nu verkoopt Fred souvenirs. Zijn buurvrouw Astrid Okhuizen, die nu een boutique-achtige kraam heeft, staat hier sinds 1984, maar ze hielp hier al eerder als tiener haar vader op zaterdag. In de jaren zeventig kocht ze zelf ook kleren op het plein.
Zowel Fred als Astrid herkennen de sfeer van toen die het schilderij uitstraalt. Het hippiestel op de voorgrond, de kleurig geklede mensen, de verkoop van allerlei snuisterijen, zowel via kraampjes als vanaf de grond. Zo ontdekken we alleen al aan de linkerkant: een schemerlamp, een lantaarn, een zeilbootje en erachter een kapstok met hoeden, een forse eend - of is het een gans? – in een kom.
Terwijl ik met Astrid doorpraat over herinneringen aan de markt van destijds, zet Fred de print van dit schilderijtje dat ik hem gaf, in een fraai lijstje en hangt het op een mooi eigen plekje in zijn kraam. “No, it’s not for sale.”
Rie Wouda-Letterie, Het Waterlooplein, 1975 (detail)