Na enkele verhuizingen naar Alkmaar en Weesp en een grote omzwerving van ruim vier jaar door Israël keerde Nancy in 1997 terug naar de stad waar ze was geboren. Ze kon weer heerlijk genieten van Nederlandse dingen zoals de HEMA en Nederlandse tijdschriften. Nancy streek neer in de Jordaan en is sindsdien niet meer vertrokken. “De typische Amsterdamse gezelligheid heerst daar nog en dat is in de afgelopen twintig jaar ook niet veranderd”.
Het echte Amsterdam vind je, volgens Nancy, voornamelijk terug binnen de ring. Zo heeft elke volkswijk zijn eigen kenschetsende eigenschappen die bijdragen aan het compleet maken van de Amsterdamse sfeer. Toch is geen enkele buurt Amsterdamser dan de Jordaan. “De kleine straatjes, die Jordanese sfeer en de kleine kroegjes - hoewel je er wat beter naar op zoek moet tegenwoordig -, dat is het oude Amsterdam.”
“Natuurlijk is het allemaal een beetje veranderd in de Jordaan. Het gaat gewoon met zijn tijd mee. Dat is niet verkeerd, want uiteindelijk springt de Jordaan er wel nog steeds uit voor mij.” Eigenlijk houdt Nancy gewoon zielsveel van Amsterdam: “Hoeveel steden je ook bezoekt, ik zou nergens anders willen wonen dan in Amsterdam.”
Nancy vindt dat er een belangrijke rol is weggelegd voor het Amsterdam Museum in het vestigen van de aandacht op de verschillende Amsterdamse buurten. Het museum is per slot van rekening van en voor de Amsterdammers. “Buitenstaanders moeten zien wat wij zelf typisch Amsterdams vinden. Zo zou ik zelf ook wel graag een tentoonstelling willen zien die in elkaar gezet is door bekende Amsterdammers.”
Als Nancy dan toch binnen de Jordaan één specifieke plek aan moest wijzen dan is dat de Bloemgracht. “Een prachtig uitzicht en de mooiste gracht die er is. Of nou de zon schijnt of er ligt juist allemaal sneeuw, het is echt een plaatje.” Het plaatje is alleen niet compleet zonder een oer-Hollandse fiets aan de brug, want zo zegt ze: “Je kan er op mopperen, maar de stad is wel heel kaal zonder die fietsen.” Onthutst dat ze het zelf is vergeten voegt ze er uiteindelijk nog aan toe dat het straatbeeld niet af kan zijn zonder de ‘Amsterdammertjes’, de kenmerkende Amsterdamse straatpaaltjes.
Terwijl in haar jeugd het herkenningspunt nog de ‘oerlelijke’ Kolenkit was, is dat nu de brug over de Bloemgracht, samen met wat sneeuw, het Amsterdammertje en een fiets tegen de railing. Dit plaatje geeft Nancy het gevoel van ‘Ik ben weer thuis’.