Raoul heeft een groot deel van zijn jeugd in de jaren ‘90 doorgebracht tussen de graffitiartiesten. Als we hem vragen naar zijn favoriete plek in Amsterdam springt de voetgangerstunnel onder het Meester Visserplein er voor hem uit. Deze plek werd vanaf 1985 gekraakt door graffititekenaars. Het is voor Raoul een plaats die kenmerkend is voor Amsterdam in zijn veelzijdigheid, multiculturaliteit, en saamhorigheid. ‘Het was een plek waar iedereen samenkwam. In elkaars boekjes schetsen maken… Ik deed zelfs mijn huiswerk daar.’
Ook nu nog gebruikt hij kunst om mensen samen te brengen. ‘Het is een aaneenschakeling van momenten creëren met mensen, samenwerken… ook maatschappelijk,’ licht hij toe. Hij is dan ook onderdeel van het vriendencollectief Hotmamahot, waarmee hij radio maakt, schildert, catering verzorgt en decors bouwt. Zo zet hij zich op verschillende manieren in voor het verbinden van buurtbewoners. ‘Met kunst kun je iets uitlichten wat eerst oud, grijs of negatief was.’
Voor veel anderen is de voetgangerstunnel, die in de volksmond vreugdeloos de ‘Hel van Dante’ werd genoemd, een minder positieve herinnering. Voor deze mensen doet het met name denken aan de criminaliteit en de constante strijd met de gemeente. Raoul reflecteert hierop: ‘Iedereen heeft zijn eigen mening, zijn eigen ideeën over die plekken. Er zullen ook zeker mensen zijn die vooral een heel donker beeld hebben van die periode.’
Raoul heeft Amsterdam voor zijn ogen zien transformeren. ‘Ik zie de stad als een levend organisme, al is het nu toch meer een soort hightech robot geworden,’ zegt hij lachend. Hij vindt het zonde dat tegenwoordig steeds meer plekken als de graffiti-tunnel onder het Meester Visserplein verdwijnen: ‘Als ze het zo gelaten hadden, had het nu hét Street art-museum van Amsterdam kunnen zijn.’
Zeker nu de stad zo snel verandert vindt hij het belangrijk om al haar dimensies vast te leggen: ‘Al die facetten hebben de stad gemaakt zoals hij nu is’. De verhalen van mensen vindt hij het belangrijkst, ook als deze niet aansluiten op zijn visie. Volgens hem moeten we naar deze verhalen uit het verleden kijken en erop reflecteren.
Vandaag de dag is de tunnel onder het Meester Visserplein een speelparadijs. ‘Op zich een heel leuk initiatief. Ze hebben ook oude graffitischrijvers gevraagd de binnenkant te doen.’ Zo wordt de herinnering aan een vervlogen Amsterdam toch enigszins in stand gehouden.