“Het is beter te zijn waar je wezen moet dan te weten waar je moet zijn...."
Aldus Hendrick-Jan de Stuntman (Jos voor bekenden) die zijn verjaardag afgelopen zondag vierde op De Dam met een bescheiden maar indrukwekkend optreden waarbij hij het publiek leerde wat genieten is. De lucht was knalblauw, de mensen kwamen hoopvol richting lente uit hun winterslaapholen gekropen en genoten spontaan van een portie old skool straattheater alsof het nooit was weggeweest. Een ware verademing naast de eeuwig levende standbeelden, de fantasieloze winkelmassa en de stroom verveelde toeristen op zoek naar voeding, vulling, verandering, verzadiging, bevrediging; iets.
Er komen steeds meer mensen aandruppelen; veel bekende gezichten van De Nieuwe Anita, De Parade, De Powertoolrace en andere festivalletjes. Zo ook Pieter Post, oprichter van DNA en gerenommeerd theatermaker. Hij vertelt dat hij tot een jaar of 15 geleden nog gewoon zijn brood verdiende met straatoptredens. Maar de sfeer werd grimmiger, het risico te groot en de opbrengst te klein terwijl straattheaterfestivals als Oerol op Terschelling steeds meer in opmars kwamen. Toch klinken van verschillende kanten voorzichtig enthousiaste geluiden dat dit weer vaker moet kunnen; gewoon een optreden op de zondagmiddag op een leuk pleintje ergens in de stad.
Intussen laat Hendrick-Jan de Stuntman zich in een metershoge installatie omhoog takelen door middel van een katrolconstructie gekoppeld aan een cirkelzaag, het vangnet gedragen door 12 willekeurige sterke mannen uit het publiek. De spanning wordt opgevoerd, bijna gaat het mis maar gelukkig toch nog net goed. Tot slot doet Hendrick-Jan nog een poging een gedicht voor te dragen maar de tekst vervliegt half voor de woorden goed en wel zijn mond uit kunnen rollen. Dat doet er ook niet toe; het publiek weet (weer) wat genieten is en is blij dat het was waar het wezen moest.