De gesprekken die ik voerde bij de tentoonstelling ‘Herdenken op Gevoel’ hebben mijn ogen geopend voor een geschiedenis die mij nog onbekend was; De Bijlmervliegramp. Een absurde gebeurtenis die de levens van zoveel mensen acuut en voorgoed zou veranderen. Ik ontmoette mensen van allerlei achtergronden. Moeders, vaders, broers, zussen, neven en nichten die hun families van het een op het andere moment zagen slinken; hulpverleners die op die noodlottige zondagavond in oktober werden opgeroepen en halsoverkop met hun dienstwagens bij de vlammenzee arriveerden; journalisten van verschillende media die voor hun werkgevers naar de plek des onheil werden gestuurd om verslag te leggen van de ramp; buurtbewoners, die in die eerste uren en dagen na de inslag zonder aarzeling hun energie en tijd staken in eerste hulp en opvang van mensen uit de wijk, soms ten koste van zichzelf; organisaties en zorggroepen die op allerlei niveaus met enorme toewijding en liefde hun getraumatiseerde medemens begeleidden en zich inzetten voor nazorg. Zoveel verschillende mensen die samen het verhaal aan mij vertelden.
Het verhaal van de ramp heeft zich er bij mij in geboord, maar het was niet alleen maar leed wat ik trof. Het waren ook verhalen van troost en samenkomen. De impact die de vliegramp op de buurt had heeft de Bijlmer mede gevormd tot wat het vandaag de dag is, een lieve buurt, waar wijlen burgemeester van der Laan trots op zou zijn. Je zou kunnen spreken van een bonte familie bestaande uit duizenden verschillende leden. Ik ben ontzettend dankbaar dat ik de afgelopen maanden toe mocht treden tot deze kring en het verhaal van de Bijlmervliegramp mij ook eigen heb kunnen maken. Want waar je ook vandaan komt en hoe je je ook tot deze geschiedenis verhoudt, ze is van ons allemaal. Alle emoties tellen mee. We herdenken op gevoel.