Cruijff kwam naar Madurodam, waar ik toen werkte, om de opening te verrichten van een miniatuur Cruyff Court. Er was een schoolklas uitgenodigd en uiteraard waren alle toeters en bellen uit de kast getrokken die passen bij zo'n happening. De vaderlandse pers was present. De buitenlandse en vooral de Spaanse bezoekers waren uitzinnig van vreugde; geschreeuw alom, alsof er een popconcert gaande was.
Ik was, zoals dat gaat, druk-druk-druk achter de schermen. Maar bij Cruijff gebeurt er iets, en het 'once in a life time'-gevoel kwam boven. Ik begon heel stiekem moed te verzamelen. Kan mij het schelen, dacht ik. Toen het nu of nooit was vroeg ik onze huisfotograaf of hij snel even een plaatje wilde schieten als we toch langsliepen. Cruijff hoorde dat, sloeg zijn arm om me heen en poseerde gul. Mijn lach verraadt een mix van blijdschap, trots en gêne geloof ik..
Maar ik hád 'm!