Hoe ik van mening veranderde

Ik was ongeveer een jaar of zeven toen ik naar de schoorsteen rende om te kijken wat ik in mijn schoen zou vinden. Ik vond een chocolade letter en een brief. Nog nooit had ik een brief gekregen van de Sint. Tot mijn verbazing zag ik dat Zwarte Piet de afzender was. De brief had allemaal roetvegen. Ik rende naar mijn moeder met de brief en begon het te lezen. In de brief stond dat ik vaker mijn kamer op moest ruimen, want Piet was gaan kijken en vond het maar een rommeltje. De dagen erna ben ik nog nooit zo fanatiek mijn kamer op gaan ruimen. Want stel je voor dat ik weer een brief in mijn schoen zou vinden…
Het jaar erop riep mijn moeder me bij zich. Aan haar blik te zien zou het een serieus gesprek worden. In spanning luisterde ik naar wat zij te vertellen had. Mijn moeder bracht me zo voorzichtig mogelijk het nieuws dat Sinterklaas niet bestond. Zwarte Piet ook niet. Meteen schoot mij de brief van het jaar ervoor te binnen. Ik weet nog als de dag van gisteren hoe bedonderd ik me voelde..
Als kind wilde ik nooit bij Sint op schoot zitten wanneer wij hem bezochten op school of in het winkelcentrum. Voor Zwarte Piet had ik een soort angst, omdat hij altijd zo streng was. Maar de angst die ik voor hem had verdween als sneeuw voor de zon wanneer er op de voordeur werd geklopt en er een grote jute zak vol speelgoed achter werd gelaten.
Eenmaal volwassen begreep ik de hele discussies rondom Zwarte Piet niet. Ik vond het maar gezeur. Als kind had ik Piet nooit geassocieerd met racisme. Ik ben met Zwarte Piet opgegroeid en voor mij stond hij gelijk met het krijgen van cadeaus en leuke Sinterklaasavonden met familie. Ik zag Zwarte Piet als dé uiting van de Nederlandse cultuur. Iets wat bij ons land hoort. En hoe kan je Zwarte Piet in verband brengen met racisme? De man klimt immers door schoorstenen, natuurlijk wordt je daar zwart van.
Een aantal jaren geleden deelde een Surinaamse vriendin haar standpunt over Zwarte Piet met mij. Zwarte Piet had volgens haar een racistische achtergrond. Ik reageerde emotioneel hierop. De net benoemde standpunten haalde ik naar voren en er ontstond een discussie. Na de discussie een paar dagen met rust gelaten te hebben, besloot ik op onderzoek uit te gaan. Ik speurde het internet af en begon mij in te lezen. Ik nam me voor om alle vooroordelen en jeugdsentimenten te laten varen en eens écht objectief naar de verschillende standpunten te kijken. Een paar uur later kwam ik tot de conclusie dat mijn Surinaamse vriendin wel degelijk gelijk had. Het was voor mij een harde waarheid, een eye-opener.
Tegenwoordig ga ook ik de Pieten-discussie aan met mijn omgeving. Ik doe het wel voorzichtig, want ik weet uit eigen ervaring wat voor een gevoel bepaalde uitspraken bij iemand kan oproepen. Het Sinterklaasfeest zonder Piet is voor mij geen echt Sinterklaasfeest. Maar 5 december moet wel voor iedereen feest zijn. Een aangepaste Piet zou voor mij de ideale oplossing zijn. En als ik terug kijk op mijn jeugd, ben ik ervan overtuigd dat ik mijn kamer net zo grondig zou hebben opgeruimd voor een regenboogpiet of een Piet met enkele roetvegen.