Hey,
ik las deze tekst van jou en begon spontaan te huilen, zo mooi dat je je van niemand iets aantrok en gewoon jezelf bleef.
Ik heb ook een vriend die Moslim is, nu zijn we ongeveer 9 maanden samen. Ik heb vandaag voor het eerst zijn familie ontmoet, op het suikerfeest. Zo een open en vriendelijke familie, ik zag me er later al bij passen in het plaatje.
Vandaag hadden ik en mijn vriend het nog over het feit dat hij me 'perfect' vind behalve dat hij zooo graag zou hebben dat ik me zou bekeren. Hij zegt ook dat hij dan zo enorm gelukkig zal zijn en dat dat het laatste is dat hij echt graag wil.
Op die momenten denk je natuurlijk van, ja zo kan ik hem gelukkig maken.
Maar.. Daar draait het niet om. Hij zegt ook dat ik het vanuit mijn hart moet willen, moet beginnen lezen over de Islam. Dit doe ik al via internet maar het allereerste is telkens het geloof in Allah en de profeten.
En.. Vroeger ben ik gedoopt, en heb mijn eerste communie gedaan. Maar op mijn 12 jaar heb ik een lentefeest gegeven, geen plechtige communie gedaan omdat ik niet gelovig was. Ik ging om de twee weken naar de ochtendmis omdat dit verplicht was bij de Franse scouts, maar ik had er niet veel aan, omdat ik niet veel verstond. Enkel de hosti vond ik leuk.
Later in het middelbaar kreeg ik godsdienst en ben bij mezelf meer gaan nadenken of ik gelovig was of niet.
Ik had geen beeld wie God was.. Een man in de lucht? (Zoals hij altijd wordt afgebeeld) een kracht? Iemand die er als allereerste was en echt de wereld heeft geschapen, maar hoe?
Ik leerde verschillende termen en plaatste me uiteindelijk bij attheïst. Ik vind het jammer omdat hier te zeggen maar ik had precies geen nood aan een geloof alhoewel ik het altijd heel mooi vind als mensen kunnen geloven.
Ik vind het nu ook heel moeilijk om gelovig te worden. Ik lees ook dingen, heb net een filmpje gezien en daar begon het met de intentie van het geloven in.., de 5 pilaren, enz.
Maar ik kan me er niet in vinden. Ik lees het graag maar er verandert niets in mijn hoofd. Ik heb schrik om later mijn vriend kwijt te geraken. Ik hou ontzettend veel van hem en ik heb hem al gezegd dat geloof iets zeer persoonlijks is en dat ik het moeilijk vind om me tot de Islam te bekeren. Dat is natuurlijk niet zo een geldige reden voor hem. Als antwoord zegt hij vaak dat ik moet blijven lezen en dat hij hoopt dat ik later nog van mening verander.
Maar ik ben zo een vastberaden iemand.
Ik weet niet wat ik moet doen. Want enerzijds heb ik het geloof niet, anderzijds moet je het pas echt doen vanuit vrije wil en vanuit je hart.
Maar hoe kan ik dit zeggen? Of hoe kan ik laten tonen dat ik echt interesse heb maar me niet in de 5 pilaren kan vinden?
Mijn excuses dat ik je hier mee lastig val met mijn verhaal. Maar ik had nood om het aan iemand allemaal te zeggen, want anderen geven altijd zo een simpel antwoord zoals jouw vrienden deden.
Vriendelijke groeten x