Prachtige Puck en Hans-creatie gekregen uit dankbaarheid en niemand geloofde het.
Na de film Lady sings the blues met Diana Ross in de hoofdrol liep ik, studente pedagogiek, met mijn vriendje op een zaterdagnacht over het Rokin op weg naar de nachtbus die ons naar Noord zou brengen. Ergens rond 1976. Zoals altijd stopten we even bij de winkel van Puck en Hans. Ook die nacht. Ik drukte mijn neus tegen het raam waar al die spetterende creaties uitbundig in de etalage stonden. Stel je voor, fantaseerde ik hardop. Stel je voor dat je toch gewoon even naar binnen loopt om er een jurkje te passen. Want dat was iets wat ik nooit gedurfd zou hebben. Ik zou er doodeenvoudig ook nooit iets kunnen kopen. Kijk, zei ik tegen mijn vriendje. Dan ga je hier naar binnen. Ik pakte de deurkruk en trok een deftig gezicht. En terwijl ik dat zei deed ik de deur open. Die was los. Onmogelijk! Ik deed hem weer dicht. Dit gebeurde niet! Ik deed hem nog een keer open. En weer dicht. En weer open. Ik begon te trillen op mijn benen. Wat gebeurde hier. Het was half 3 s nachts. Zaterdagnacht. Het Rokin. De winkel van Puck en Hans. De deur was los. Gewoon los. Ik kon zo naar binnen. Ik deed de deur weer dicht en liep snel door en even snel weer terug. Ik deed de deur opnieuw open en keek stomverbaasd voor het eerst in mijn leven volkomen onverwachts live de winkel in. Keurig op rij hing alles daar. Aan de rechterkant. Er heerste er een omfloerste stilte. Mijn hart klopte twee keer zo snel. Mijn adem stokte in mijn keel. Ik keek met de deurknop in mijn handen gewoon de stille, verlaten winkel in. Achterin bij de kleedkamers brandde een zwak lichtje. Een inbraak! schoot door me heen. Al die dure creaties lagen zo voor het oprapen. Geen alarmbel, geen tralies, niks. Je kon gewoon midden in de nacht de winkel in van Puck en Hans. En daar binnen waren ze bezig om de winkel leeg te roven!! Ik sloot met knikkende knieën heel zachtjes de deur. Een inbraak in mijn meest gedroomde winkel, vol met al die prachtige kleding. En daar werd nu door roofzuchtige kerels alles heel stil uit de rekken gegraaid. We renden richting de Dam, af en toe stilstaand om nog een paar keer te herhalen of het wel echt waar was. Of het waar was dat de deur los was. Ineens liep ter hoogte van de Dam een politieagent. Vlug, zei ik buiten adem en met paniek in mijn stem. Vlug! De agent keek mij wantrouwend aan. Vlug dan! riep ik tegen hem. De winkel van Puck en Hans staat open en er brandt licht achter in de zaak. Er is een inbraak! De agent kwam direct in actie. We gaan erop af beloofde hij en hij liep heel snel met een walkie talie in zijn hand terug naar het Rokin. Wij haalden op het Centraal nog net de nachtbus en eenmaal thuis raakten we er niet over uitgepraat. Hoe zou het afgelopen zijn. De dag erna vertelden we iedereen dat we hadden ontdekt dat de deur los was. Gewoon omdat ik fantaseerde hoe het zou zijn als je toch eens door de deur zou binnen gaan. En dat dat ineens ook gebeurde! Niemand geloofde het. Niemand! Behalve Puck zelf. Want na die rusteloze zondag besloot ik te bellen. Om te horen hoe het afgelopen was. daar had ik geen rust van. Het duurde echter een paar uur voordat ik de moed had gevonden om te bellen. En uiteindelijk met trillende vingers het nummer gedraaid. Ze stonden gewoon in de telefoongids. Met Puck. Zei ze. Met Ila. Zei ik.
Ik deed het hele verhaal, maar nog voordat ik uitgepraat was onderbrak ze me. Joh! zei ze. Wat geweldig dat je het gemeld hebt bij de politie! We werden zaterdag uit ons bed gebeld en Hans is meteen naar de winkel gegaan. We hadden zo'n drukke dag gehad joh. Het was zo hectisch geweest dat Hans helemaal vergeten was om de deur op slot te doen! Hans zei ze. De andere van Puck. Maar ook: geen inbraak. Gewoon de deur niet op slot gedaan. Gewoon de deur vergeten dicht te doen. En Puck klonk heel erg bij. Joh! zei ze. Geef me ff je adres, dan stuur ik je een mooie bos bloemen. Dat gaf ik haar. en ze bedankte me nogmaals uitvoerig en we hingen op. De hele dag deed ik mijn verhaal. Niemand geloofde het. De volgende dag kwamen er geen bloemen. Nee, er kwam een envelop. Met een cheque. Een papiertje waarop stond dat ik voor 250 gulden iets mocht uitzoeken in de winkel. Ik schreeuwde de buurt bij elkaar en liet de cheque zien. Uit dankbaarheid stond erop. En geweldig dat je melding hebt gemaakt! We moeten ons niet voorstellen wat er had kunnen gebeuren. En ook stond er: kom gauw! Die zaterdag ging ik met mijn vriendje opnieuw naar het Rokin. Opnieuw naar de winkel en opnieuw deed ik de deur open. Maar dit keer stapte ik naar binnen. Met kloppend hart. Puck ontving me allerhartelijkst. Kijk rond riep ze en strekte haar arm uitnodigend naar de kledingrekken. Mijn cheque zei 250 gulden. Daar hing er niet veel van. Puck schoot te hulp en kwam aanzetten met een zwarte blouse met geborduurd bovenrandje en van de typisch Puck en Hans gekartelde mouwen met witte borduursteken. Maat 38 schatte ze en gaf het me aan in de paskamer. Het stond prachtig, maar ik trok het snel uit toen ik het prijskaartje zag. Die 750 gulden kon ik niet bijbetalen. Maar Puck wilde daar niets van weten. Ze duwde het terug in mijn handen en ik trok het opnieuw aan. Zuchtend draaide ik rond voor de spiegel. Hier! riep ze. Deze broek erbij! Ik trok de broek erbij aan. De stof draaide klokkend om mijn lichaam en de lengte was precies goed. Het viel als een harembroek net boven mijn enkels. Beeldig zei ze. Beeldig! Neem het! Van ons knikte ze vol overtuiging. We zijn je heel erg dankbaar. Als in een droom zag ik hoe ze het in hun tas deed. Puck en Hans stond erop. Ik nam het aan. We kusten elkaar gedag. Het was de eerste en ook de laatste keer dat ik de deur binnen ging in die beroemde winkel aan het Rokin. Vol trots liep ik met mijn Puck en Hans tas met daarin een ongelooflijk cadeau wat ik gekregen had door die stom toevallige ontdekking. Die maandag ging ik met mijn vriendje naar het concert van Diana Ross in het concertgebouw. Ik liep rond in mijn Puck en Hans pak. Met daaronder mijn studentikoze spaanse laarzen.
Voor Puck en Hans! Jammer dat ik te laat ben voor jullie expositie, want dat pak heb ik nog. Helemaal kompleet en in tact. Als ik mijn verhaal daarover nog wel eens vertel gelooft niemand het. En dan kom ik gewoon triomfantelijk met het bewijs aanzetten!
Ik ben met een korte impressie over Suriname bezig. Met name de kleding, Angisa, dans en muziek.
Daarom zou ik graag in contact komen met mevrouw Rina Overman-Grootfaam. Wellicht dat zij mij meer info kan geven over de Kotomisi en de Angisa. Ik heb zelf de Kotomisi gemaakt en nog stof over voor de Angisa. Ik ben alleen op zoek naar een type vouwen wat een andere nog stijlvollere, krachtigere betekenis heeft. Ik ga tijdens mij impressie de koto ook showen en ik speel een video af voor het publiek. Ik ben geemigreerd naar Maleisie daarom is het voor mij moeilijker om contacten te vinden die mij kunnen helpen.....
Hoorde gisteren pas van de Puck en Hans inzameling voor de grote tentoonstelling.
Heb een crème crèpe de chine jurk met geborduurde vogels in bruin en grijs. De bovenjurk is rechthoekig als je de armen wijd spreid de onderjurk is van voeringstof met aan de onderkant weer een rand geborduurde stof. Is een keer gedragen als trouwjurk, gekocht in Rotterdam in 1976.
Reactie op: Kledinginzameling Puck & Hans
Reactie op Ila van der Pouw
Beste mevrouw van der Pouw,
Wat een ontzettend leuk verhaal over hoe u aan uw Puck en Hans bent gekomen.
Het klinkt als een avontuurlijke nacht en wat fijn dat u nog zulke mooie herinneringen kost aan het pak.
Ik zal Puck op uw verhaal attenderen,
Met vriendelijke groet,
Valerie Veenvliet
Reactie op: Documentaire over modeduo…
Oplevering Docu
Beste Hetty,
De opleveringsdatum van de documentaire is nog niet bekend.
De laatste filmdag was de opening, en de documentaire wordt nu nog in elkaar gezet.
Het is dus nog even afwachten!
Vriendelijke groet, Valerie Veenvliet.
Reactie op: Documentaire over modeduo…
Documentaire
Wanneer en waar is deze documentaire van Peter Wingender te zien?
Reactie op:
koffiebijeenkomst 29 juni
N.B. de oorspronkelijk geplande koffiebijeenkomst van di 13 juni is verplaatst naar donderdag 29 juni.
Reactie op: Kledinginzameling Puck & Hans
Prachtige Puck en Hans-creatie gekregen uit dankbaarheid en niemand geloofde het.
Na de film Lady sings the blues met Diana Ross in de hoofdrol liep ik, studente pedagogiek, met mijn vriendje op een zaterdagnacht over het Rokin op weg naar de nachtbus die ons naar Noord zou brengen. Ergens rond 1976. Zoals altijd stopten we even bij de winkel van Puck en Hans. Ook die nacht. Ik drukte mijn neus tegen het raam waar al die spetterende creaties uitbundig in de etalage stonden. Stel je voor, fantaseerde ik hardop. Stel je voor dat je toch gewoon even naar binnen loopt om er een jurkje te passen. Want dat was iets wat ik nooit gedurfd zou hebben. Ik zou er doodeenvoudig ook nooit iets kunnen kopen. Kijk, zei ik tegen mijn vriendje. Dan ga je hier naar binnen. Ik pakte de deurkruk en trok een deftig gezicht. En terwijl ik dat zei deed ik de deur open. Die was los. Onmogelijk! Ik deed hem weer dicht. Dit gebeurde niet! Ik deed hem nog een keer open. En weer dicht. En weer open. Ik begon te trillen op mijn benen. Wat gebeurde hier. Het was half 3 s nachts. Zaterdagnacht. Het Rokin. De winkel van Puck en Hans. De deur was los. Gewoon los. Ik kon zo naar binnen. Ik deed de deur weer dicht en liep snel door en even snel weer terug. Ik deed de deur opnieuw open en keek stomverbaasd voor het eerst in mijn leven volkomen onverwachts live de winkel in. Keurig op rij hing alles daar. Aan de rechterkant. Er heerste er een omfloerste stilte. Mijn hart klopte twee keer zo snel. Mijn adem stokte in mijn keel. Ik keek met de deurknop in mijn handen gewoon de stille, verlaten winkel in. Achterin bij de kleedkamers brandde een zwak lichtje. Een inbraak! schoot door me heen. Al die dure creaties lagen zo voor het oprapen. Geen alarmbel, geen tralies, niks. Je kon gewoon midden in de nacht de winkel in van Puck en Hans. En daar binnen waren ze bezig om de winkel leeg te roven!! Ik sloot met knikkende knieën heel zachtjes de deur. Een inbraak in mijn meest gedroomde winkel, vol met al die prachtige kleding. En daar werd nu door roofzuchtige kerels alles heel stil uit de rekken gegraaid. We renden richting de Dam, af en toe stilstaand om nog een paar keer te herhalen of het wel echt waar was. Of het waar was dat de deur los was. Ineens liep ter hoogte van de Dam een politieagent. Vlug, zei ik buiten adem en met paniek in mijn stem. Vlug! De agent keek mij wantrouwend aan. Vlug dan! riep ik tegen hem. De winkel van Puck en Hans staat open en er brandt licht achter in de zaak. Er is een inbraak! De agent kwam direct in actie. We gaan erop af beloofde hij en hij liep heel snel met een walkie talie in zijn hand terug naar het Rokin. Wij haalden op het Centraal nog net de nachtbus en eenmaal thuis raakten we er niet over uitgepraat. Hoe zou het afgelopen zijn. De dag erna vertelden we iedereen dat we hadden ontdekt dat de deur los was. Gewoon omdat ik fantaseerde hoe het zou zijn als je toch eens door de deur zou binnen gaan. En dat dat ineens ook gebeurde! Niemand geloofde het. Niemand! Behalve Puck zelf. Want na die rusteloze zondag besloot ik te bellen. Om te horen hoe het afgelopen was. daar had ik geen rust van. Het duurde echter een paar uur voordat ik de moed had gevonden om te bellen. En uiteindelijk met trillende vingers het nummer gedraaid. Ze stonden gewoon in de telefoongids. Met Puck. Zei ze. Met Ila. Zei ik.
Ik deed het hele verhaal, maar nog voordat ik uitgepraat was onderbrak ze me. Joh! zei ze. Wat geweldig dat je het gemeld hebt bij de politie! We werden zaterdag uit ons bed gebeld en Hans is meteen naar de winkel gegaan. We hadden zo'n drukke dag gehad joh. Het was zo hectisch geweest dat Hans helemaal vergeten was om de deur op slot te doen! Hans zei ze. De andere van Puck. Maar ook: geen inbraak. Gewoon de deur niet op slot gedaan. Gewoon de deur vergeten dicht te doen. En Puck klonk heel erg bij. Joh! zei ze. Geef me ff je adres, dan stuur ik je een mooie bos bloemen. Dat gaf ik haar. en ze bedankte me nogmaals uitvoerig en we hingen op. De hele dag deed ik mijn verhaal. Niemand geloofde het. De volgende dag kwamen er geen bloemen. Nee, er kwam een envelop. Met een cheque. Een papiertje waarop stond dat ik voor 250 gulden iets mocht uitzoeken in de winkel. Ik schreeuwde de buurt bij elkaar en liet de cheque zien. Uit dankbaarheid stond erop. En geweldig dat je melding hebt gemaakt! We moeten ons niet voorstellen wat er had kunnen gebeuren. En ook stond er: kom gauw! Die zaterdag ging ik met mijn vriendje opnieuw naar het Rokin. Opnieuw naar de winkel en opnieuw deed ik de deur open. Maar dit keer stapte ik naar binnen. Met kloppend hart. Puck ontving me allerhartelijkst. Kijk rond riep ze en strekte haar arm uitnodigend naar de kledingrekken. Mijn cheque zei 250 gulden. Daar hing er niet veel van. Puck schoot te hulp en kwam aanzetten met een zwarte blouse met geborduurd bovenrandje en van de typisch Puck en Hans gekartelde mouwen met witte borduursteken. Maat 38 schatte ze en gaf het me aan in de paskamer. Het stond prachtig, maar ik trok het snel uit toen ik het prijskaartje zag. Die 750 gulden kon ik niet bijbetalen. Maar Puck wilde daar niets van weten. Ze duwde het terug in mijn handen en ik trok het opnieuw aan. Zuchtend draaide ik rond voor de spiegel. Hier! riep ze. Deze broek erbij! Ik trok de broek erbij aan. De stof draaide klokkend om mijn lichaam en de lengte was precies goed. Het viel als een harembroek net boven mijn enkels. Beeldig zei ze. Beeldig! Neem het! Van ons knikte ze vol overtuiging. We zijn je heel erg dankbaar. Als in een droom zag ik hoe ze het in hun tas deed. Puck en Hans stond erop. Ik nam het aan. We kusten elkaar gedag. Het was de eerste en ook de laatste keer dat ik de deur binnen ging in die beroemde winkel aan het Rokin. Vol trots liep ik met mijn Puck en Hans tas met daarin een ongelooflijk cadeau wat ik gekregen had door die stom toevallige ontdekking. Die maandag ging ik met mijn vriendje naar het concert van Diana Ross in het concertgebouw. Ik liep rond in mijn Puck en Hans pak. Met daaronder mijn studentikoze spaanse laarzen.
Voor Puck en Hans! Jammer dat ik te laat ben voor jullie expositie, want dat pak heb ik nog. Helemaal kompleet en in tact. Als ik mijn verhaal daarover nog wel eens vertel gelooft niemand het. En dan kom ik gewoon triomfantelijk met het bewijs aanzetten!
Ila van der Pouw
Reactie op: Let them talk
Informatie aanvraag mbt de Angisa
Dag,
Ik ben met een korte impressie over Suriname bezig. Met name de kleding, Angisa, dans en muziek.
Daarom zou ik graag in contact komen met mevrouw Rina Overman-Grootfaam. Wellicht dat zij mij meer info kan geven over de Kotomisi en de Angisa. Ik heb zelf de Kotomisi gemaakt en nog stof over voor de Angisa. Ik ben alleen op zoek naar een type vouwen wat een andere nog stijlvollere, krachtigere betekenis heeft. Ik ga tijdens mij impressie de koto ook showen en ik speel een video af voor het publiek. Ik ben geemigreerd naar Maleisie daarom is het voor mij moeilijker om contacten te vinden die mij kunnen helpen.....
Kunnen jullie mij verder helpen?
Reactie op: Kledinginzameling Puck & Hans
Getrouwd in Puck en Hans (1974, den haag)
Zie toegestuurde trouwfoto, verstuurd naar (info@amsterdammuseum.nl)
Reactie op: Van inzending tot…
Tweedelige 'Japanse kimonojurk'
Hoorde gisteren pas van de Puck en Hans inzameling voor de grote tentoonstelling.
Heb een crème crèpe de chine jurk met geborduurde vogels in bruin en grijs. De bovenjurk is rechthoekig als je de armen wijd spreid de onderjurk is van voeringstof met aan de onderkant weer een rand geborduurde stof. Is een keer gedragen als trouwjurk, gekocht in Rotterdam in 1976.
Groet, Marjolijn
Reactie op: Kledinginzameling Puck & Hans
1976. Trouwjurk, helaas alleen bovenstuk, rok is weg.
Zie foto op mijn Facebook pagina,