Marjanne woont al zesentwintig jaar aan de grachtengordel en liep altijd haar vertrouwde rondje langs de weggeefkast. Meestal bracht ze spullen in, soms vond ze een mooi voorwerp, soms had ze een leuk gesprek en soms liep ze weg met helemaal niks. Het begon als een net uitziend houten dressoir, inclusief laatjes en deurknoppen, maar naarmate de kast er langer stond, ontbrak er steeds meer aan. "Dan verdween er weer een deurknop en de keer erop zat er nog maar één la in!" vertelt Marjanne. Elke dag lag er wel weer wat nieuws bij, want vaak lieten voorbijgangers wel iets bijzonders achter op het dressoir. Dit maakte de weggeefkast zo typisch Amsterdams voor Marjanne.

Ook al ging Marjanne voornamelijk naar de weggeefkast voor de spulletjes, het zijn juist de verhalen over de mensen die ze daar ontmoette die het zo bijzonder maken. Bijvoorbeeld, die Engelsman die onderweg was naar Schiphol en een fles bubbels aan Marjanne gaf. Of die keer dat een mevrouw met een postzegelbakje kwam aanlopen. De desbetreffende dame vertelde dat zij tijdens haar studieperiode het postzegelbakje met postzegels had beplakt. Nu staat het postzegelbakje, het favoriete voorwerp van Marjanne van de weggeefkast, bij Marjanne in huis. "Soms kom ik mensen nog in de buurt tegen waar ik een praatje mee heb gehouden bij de weggeefkast, dan groeten we elkaar even."

Toen hing daar in 2020 plots een papiertje met een vervelende mededeling: door omstandigheden [Covid-19] is besloten om de kast weg te halen. De weggeefkast met vele mooie herinneringen. "Nou, het was niet altijd leuk hoor", zegt Marjanne lachend. "Ik heb er ook wel eens ruzie gehad!" Zo bracht een mevrouw een keer een espressomachine in, waar een meisje, die toevallig voorbijfietste, wel belang bij had. De vrouw van wie het apparaat was geweest, wilde haar wat uitleg geven, maar daar had het meisje weinig interesse in. "Al die wijven die zich ook overal mee bemoeien", snauwde ze. Het espressoapparaat? Die hoefde ze al niet meer.

Het blauwe dressoir was meer dan een weggeefkast, het was een plek waar al het doorgaand verkeer elkaar kruiste, van jong tot oud, van arm tot rijk, van toerist tot omwonenden. Het gaf een kort gevoel van saamhorigheid, want iedereen was welkom, maar voordat je het doorhad was iemand alweer met de noorderzon vertrokken. De pandemie heeft de weggeefkast van de stad afgepakt, maar laten we hopen dat dezelfde saamhorigheid ervoor zorgt dat de blauwe weggeefkast weer op zijn oude vertrouwde plek komt te staan.