De avonturen van Tom Sawyer

Tom Sawyer is een soort Pietje Bell op het Amerikaanse platteland. Alleen is Pietje Bell geschreven in 1914 en Tom Sawyer in 1876, dus eigenlijk is het andersom. Tom is een vrolijke kwajongen die volwassenen regelmatig tot wanhoop drijft, maar uiteindelijk een hart van goud heeft. Tot zover de overeenkomsten. Maar het gaat er in De avonturen van Tom Sawyer een stuk harder aan toe dan bij Pietje Bell.

Voer voor nachtmerries

Er is een scène ‘s nachts op de begraafplaats met een opgegraven lijk en een brute moord, waarvoor een onschuldig man de gevangenis in gaat. Tom en zijn vriendje Huckleberry Finn zijn stille getuigen, in het donker weggedoken achter een grafsteen. Later in het boek lopen ze met nog een derde vriendje weg van huis. Ze wachten net zo lang met terugkeren tot hun diepbedroefde ouders een uitvaartdienst hebben georganiseerd. Die de jongens dan blijmoedig in levenden lijve komen verstoren.

Je weet het nooit met humor, maar dit lijken me geen verhalen voor Van Eeghen. Zeker niet, omdat Tom Sawyer aan alle verplichtingen de pest heeft en de schrijver dat duidelijk grappig vindt. Wel verfrissend voor de negentiende eeuw, die ook veel intens brave literatuur heeft opgeleverd. Tom Sawyer is veel maar niet braaf. Hij brengt zijn vriendinnetje - met de prachtige naam Becky Thatcher - in levensgevaar door stiekem met haar te gaan dwalen in een uitgestrekt grottenstelsel. Ze raken de weg kwijt en vinden pas dagen later de uitgang.

Verveling tijdens de preek

Tom spijbelt vaak en vindt maar één ding erger dan school: de kerk. De dominee uit zijn dorp komt er niet best vanaf in het boek. Zijn preken zijn zo saai, dat Tom ze met groot plezier keer op keer weet te verstoren. Mark Twain schreef in een van zijn latere boeken: ‘Having faith is believing in something you just know ain't true.’ Nee, geen schrijver voor Van Eeghen.